http://www.thongthailand.com
  สร้างเว็บไซต์Engine by iGetWeb.com 
 หน้าแรก  เว็บบอร์ด  บทความ  รวมรูปภาพ  ติดต่อเรา  ข่าวสาร
ค้นหา  ประเภทการค้นหา   Cart รายการสั่งซื้อ (0) 
สถิติ
เปิดเว็บไซต์ 15/03/2009
ปรับปรุง 13/03/2024
สถิติผู้เข้าชม13,960,368
Page Views16,266,696
« March 2024»
SMTWTFS
     12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930
31      
ท่องเที่ยวทั่วไทยไปทั่วโลก
ศิลปะ วัฒนธรรม ประเพณี วิถีชีวิต และความเชื่อ
รีวิว ร้านอาหาร โรงแรม รีสอร์ทและสปา
  foo&bed
ธรรมชาติ,สัตว์ป่าและพันธุ์พืช...มีคุณ(nature)
บทบรรณาธิการ สกู๊ฟพิเศษ และเรื่องเล่า
ข่าวสาร
http://www.thongthailand.com/index.php?mo=3&art=42365202
 

พันธะสัญญาใจ

พันธะสัญญาใจ

            "ทุนการศึกษาต่อเนื่อง ตั้งแต่ระดับอนุบาล-ปริญญาตรี"

พันธะสัญญาใจ

โดย มณี บันลือ

         อีกเพียง 7 วันจะถึงวันนัดประชุมสามัญประจำปี 2551 ของคณะกรรมการมูลนิธิสมเพิ่ม กิตตินันท์ ณ สำนักงานมูลนิธิที่ตั้งอยู่กลางหุบเขา ผมยังพยายามที่จะชักชวนเพื่อนๆ น้องชายขาประจำ แต่ไม่มีใครว่างตรงกันเลย ผมโดดเดี่ยวเสียแล้วปีนี้     นึกถึงว่าถ้าต้องขับรถยนต์ไปเพียงลำพัง 680 กม.กรุงเทพ-น่าน ไม่ง่ายอย่างที่เคยผ่านมาเลย ปีนี้ผมไม่ได้เป็นหนุ่มกำลังแรงเหมือนเมื่อ 20 ปีที่แล้ว แม้ว่าวันนี้ผมจะยังเป็นข้าราชการบำนาญรุ่นสุดท้ายหมาดๆ 3 เดือนเศษ เป็นไอ้เฒ่ารุ่นเด็กล่าสุด

     
                                ถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกทุกปี
                
จากวันที่นายสมเพิ่ม กิตตินันท์ อดีตรองอธิบดีกรมป่าไม้ได้มาตรวจราชการและมอบทุนตั้งต้นให้เป็นทุนส่งเสริมการศึกษาและอาหารกลางวันจนถึงวันนี้ 26 ปีแล้ว นานจนแทบจำไม่ได้           
         "อยากให้โอกาสแก่คนที่ด้อยโอกาส ได้มีโอกาสบ้าง"
         แต่แล้วปีพ.ศ.2526 ท่านไปตรวจราชการที่จังหวัดนครราชสีมาแล้วเครื่องบินระเบิด มีผู้เสียชีวิต 11 คน นั่นคือที่มาซึ่งความเศร้าเสียใจของพี่น้องและเด็กๆหมู่บ้านกลางป่าเขา  "โถ..เห็นอยู่หลัดๆแท้ๆ"  
         ด้วยความรักของเพื่อนร่วมรุ่นวนศาสตร์ 15 กลับตั้งมั่นที่จะสืบสานปณิธานที่สานกล้า  อย่างต่อเนื่อง อย่างเหนียวแน่น อย่างเข้มแข็ง และด้วยความเหนื่อยยาก จนมีเงินทุนมากพอที่จะตั้งเป็นมูลนิธิสมเพิ่ม กิตตินันท์ ได้ด้วยทุนเริ่มต้น 200,000 บาท ในปีพ.ศ.2529 นั่นคือจุดเริ่มต้นที่เพื่อนทั้งคณะของท่านยืนหยัดด้วยหัวใจแกร่ง กำลังทรัพย์เพิ่มพูนจนถึงวันนี้ก็กว่า 1.7 ล้านบาท 

     
        
          ดอกเบี้ยที่ได้รับแต่ละปีให้เป็นทุนการศึกษาได้ปีละ 60-70 ทุน ตั้งแต่ระดับอนุบาล-ปริญญาตรี ปีหนึ่งก็ราวๆ 1.5-1.6 แสนบาท ทำอยู่อย่างนี้ปีแล้วปีเล่า  ปีไหนไม่พอเพียงก็ทอดผ้าป่าหาทุนสมทบ เพราะว่ามันคือพันธะสัญญาทางใจที่ผูกพันกันจนกว่าจะสิ้นลม
         ปณิธานที่สานกล้า  ทุนการศึกษาต่อเนื่องที่มอบให้เด็กตั้งแต่ระดับอนุบาล-ปริญญาตรี ทุนละ 300-10,000 บาท/ปี จบแล้วช่วยตนเองและครอบครัวได้ เป็นคนดีของสังคม ไม่เรียกรับเอาคืนแต่อย่างใด
         สำหรับผม ความเข้มแข็งของท่านและคณะคือความเข้มแข็งและจิตวิญญาณอันเป็นสำนึกแห่งความดีงาม ท่านคือคนดีของแผ่นดินที่อยู่ใต้แผ่นผืนพสุธา ท่านคือผู้สร้างกำลังสำคัญของชาติในอนาคต และท่านคือผู้ทระนงองอาจยิ่ง ทำดีโดยไม่ได้หวังสิ่งตอบแทนใดๆ ท่านคือเฒ่าทระนงพันธุ์แท้          
         เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมกดรับด้วยความจำที่แม่นยำว่าเบอร์นี้เป็นอดีตผู้บังคับบัญที่ซื่อตรงและจริงใจมากที่สุดที่เคยผ่านพบมา ประธานกรรมการมูลนิธิถาวร ท่านอดีตรองอธิบดีกรมป่าไม้ นายอุดม หิรัญพฤกษ์ ผมรีบขานรับทันที
         "มณีเหรอ" เสียงปลายสายสดใส  
         "ครับท่าน" ผมรับคำแต่ยังไม่ทันพูดต่อท่านเสริมทันใจ
         "จะขึ้นไปยังไง ไปหลายคนไหม?" น้ำเสียงห่วงใย
         "ผมคงจะไปรถไฟแหละครับ ปีนี้นิวัตรและเพื่อนๆไม่ว่างกันสักคน ขับรถไปคนเดียวไม่สนุกเสียแล้วครับท่าน"
         "หมอสุวิทย์เดลินิวส์และเพื่อนก็ไปจองรถไฟแล้วนะ ตู้นอนแอร์ มณีไปให้ทันคณะหมอซี จะได้เดินทางไปน่านพร้อมๆกัน" ท่านแนะนำด้วยความเป็นห่วง 

      
                                เพื่อนร่วมอุดมการณ์
      
                          "ครับท่าน ผมว่าจะจองรถไฟตามไปเหมือนกันครับ เดี๋ยวผมประสานพี่หมอครับ" ผมสนอง
         "ไปถึงเด่นชัย มณีสั่งให้ใครไปรอรับหรือเปล่า?" น้ำเสียงใสๆยังห่วงใย     
         "ไม่ได้สั่งครับ เดี๋ยวไปหารถเช่าไปก็ได้ครับ ผมแค่คนเดียวไม่ยากครับ"
         "ธานีกับเกษมจะไปรอรับคณะหมอสุวิทย์ เดี๋ยวผมประสานให้ดีกว่า จะได้เดินทางไปพร้อมๆกัน พวกผมไปงานป่าไม้รุ่น 1 สังสรรค์รุ่นกันที่โรงเรียนป่าไม้แพร่เดิม เอางี้ดีกว่ามณี ไปให้พร้อมคณะหมอสุวิทย์นะ เรื่องทางแพร่ผมจัดการเอง"
         เสียงสั่งสุดท้าย ผมคลายความวิตกกังวลทันที ท่านผู้เคยเมตตาปราณีผมยังไงก็ยังแผ่ความเมตตาให้ผมอบอุ่นใจเสมอ ผมรีบโทรไปจองตั๋วรถไฟ ได้ตู้นอนแอร์คันที่ 12 ตรงกับพี่หมอพอดี ผมโทรไปกราบเรียนให้ท่านทราบเพื่อให้ท่านหมดห่วงและสบายใจ 
           วันเดินทางมาถึง ผมแบกเป้เล็กๆขนาด 3-4 ชุดกับเครื่องใช้ส่วนตัว ที่หนักหนาก็กระเป๋ากล้องรุ่นใหม่ราคาแพงและหนัก ผมนั่งรอรถไฟที่สถานีบางซื่อ ส่วนพี่หมอสุวิทย์และคณะนัดหมายกันขึ้นที่หัวลำโพง ผมนั่งเงียบๆบนม้านั่งที่ทำจากหมอนรถไฟเก่าๆริมทาง กลิ่นอายของสถานีรถไฟยังเหมือนเดิม กลิ่นเหม็นฉี่ก็ยังเหมือนเดิม ลมพัดแรงหอบเอาฝุ่นมาเป็นครั้งคราว ยุงศัตรูร้ายยามวิกาลตอมหึ่ง ผมดึงยากันยุงแบบใหม่ บีบน้ำยาสีขุ่นๆลงฝ่ามือแล้วถูทาไปจนทั่วส่วนที่พ้นเสื้อผ้า ห้อมหอม ไร้ยุงรบกวน
            รถไฟเข้าสถานี ประชาสัมพันธุ์เสียงใสๆประกาศให้ทราบ ผมไต่บันไดขึ้นไปแล้วมองหาตู้คันที่ 12 ผมมองไกลไปเห็นพี่หมอและคณะ ผมเดินเข้าไปไหว้ด้วยความเคารพ แล้ววางสัมภาระบนที่นอนเตียงล่าง
แอร์เย็นฉ่ำช่วยให้เหงื่อที่ซึมๆแห้งเหือดไป
                     
                  อดีตครูใหญ่คนแรก/จบปริญญาตรีแล้ว/ผู้ใหญ่บ้านกล่าวขอบคุณ   

            "มณี นี่น.พ. .......... รอง ผ.อ.โรงพยาบาลราชวิถี ผมเชิญมาร่วมด้วย" ผมยกมือไหว้ทันที
            "ขอบพระคุณพี่หมอและท่านรองผอ.กับพี่ประสิทธิ์มากครับที่
อุตสาห์ไปร่วมงานกับมูลนิธิ"
            ผมยกมือไหว้กราดอีกทีแล้ววงเสวนาก็พาเพลิน เสียงดังฉึกฉักๆ บางที่เสียงเบรคดังเอี๊ยดๆๆ บรรยากาศรถไฟไทยสนุกสนานๆดีเหมือนกัน ได้เวลานอน พนักงานปูที่นอนเสร็จ สะอาด น่านอนทีเดียวรถไฟไทยยุคนี้ แต่ผมนอนไม่หลับ พลิกซ้ายแล้วก็พลิกขวา คิดย้อนกลับไปถึงอดีตริมทางรถไฟ ณ สถานีรถไฟปางต้นผึ้ง 
            แสงสีทองยามสาดส่องข้ามเหลี่ยมเขาสูงชัน อากาศหนาวจัดหมอกโรยตัวลงในหุบเขาแคบๆอย่างอ้อยอิ่ง หนาจนเห็นความขาวนวล ผมก้าวลงบันไดรถไฟอย่างรวดเร็ว ยืนงงๆกับสถานีรถไฟสายหวานเย็นที่แวะส่งทุกสถานี ปางต้นผึ้งครั้งหนึ่งเคยมีรัก 
            "พี่ครับ  สวนสักปางต้นผึ้งไปทางไหนครับ" ผมถามการ์ดรถไฟที่ยืนโบกธง เขาชี้ไปบนเขาสูงๆฝั่งตรงข้าม ผมเดินไปทางที่รับรู้เดินสวนทางกับหญิงสาวผิวสีน้ำผึ้ง นัยน์ตาคมหวานซึ้งจูงจักรยานลงมาจากที่ทำการบนดอยสวนสักดังว่า ผมมองสบตา เธอยิ้มให้ แล้วต่างก็ไปตามหนทางที่อยากจะไป
           ความหนาว ความเหงา ความว้าเหว่ ความเปล่าเปลี่ยว และไฟกับน้ำมันเบ็นซินชนิดซุปเปอร์ ผมกับครูสาวกลายเป็นคู่น่ารักของสังคมคนบ้านป่าเมืองดอย ใช่ ตราบทุกวันนี้ ผมยังไม่เคยลืมครู และผมยังรู้สึกละอายใจที่กลายเป็นคนโกหก ไร้สัจจะของลูกผู้ชาย ใกล้รุ่ง ผมเหลือบมองเข็มนาฬิกา ลงมาแหวกดูทางช่องประตู หุบเขาแห่งความหลังฝังใจ อีกไม่นานแสงสีทองแสนสวยก็จะสาดส่องไปทั่วหุบเขา หมอกที่อ้อยอิ่งคงโรยตัวเหมือนเดิม มณีเหม่อออกไปทางที่สถานีปางต้นผึ้งตั้งอยู่ พลางรำพึงในอก
            "ครู ผมขอโทษ" ผมกล้ำกลืนก้อนสะอื้น น้ำตาที่รื้นขึ้นมาจนเอ่อคลอ ผมยังคิดถึงครูและผมเสียใจ ผมอยากพบครูอีกสักครั้ง แต่ผมกลับไม่กล้าหาญพอเช่นนั้นหรือผมอยากกล่าวคำขอโทษต่อหน้าครูสักคำ เผื่อว่าวันหนึ่งผมจะได้นอนตายตาหลับ มันนานมากเหลือเกิน 37 ปีแห่งความหลังฝังใจ
            เสียงการ์ดรถไฟร้องบอกว่ากำลังเทียบสถานีเด่นชัย ขอให้เตรียมตัวลง เช้าตรู่ รถไฟจอดนิ่งสนิท  ทุกคนเร่งรีบแบกสัมภาระแล้วรีบลง  คณะรถตู้ที่มารอรับช่วยกันยกสัมภาระเข้าที่ การสนทนาเต็มไปด้วยความอบอุ่น ใบหน้าที่ยิ้มแย้มกับอาการดีใจที่ได้พบกัน มันคือบรรยากาศสมานฉันท์ของเพื่อนผู้ร่วมอุดมการณ์ การเดินทางหลังอาหารเช้าบนเส้นทางคดเคี้ยวแพร่-น่าน ที่ไม่เคยมีใครนับว่ากี่โค้ง ถึงหมู่บ้านกิตตินันท์ อำเภอนาน้อย จังหวัดน่านบ้านที่มีบ้านทาร์ซานอยู่บนต้นมะค่าโมงต้นใหญ่อยู่หน้าหมู่บ้าน ลงพักเหนื่อยบิดขี้เกียจแก้เมื่อยขบ แล้วเข้าไปปลดปล่อยกิจธุระที่สำนักงานมูลนิธิ อากาศยังเย็นอยู่ นักเรียนและชาวบ้านแห่มาช่วยกันชงกาแฟ ยกจานผลให้แขก สนามหญ้าเล็กๆหน้าสำนักงานคึกคักและดูแคบไปเลย  

          
                 คอกเสือ เสาดินนาน้อย             รูปหมู่หน้าสำนักงานมูลนิธิ

          "ปีนี้ เป็นปีที่ 23 (2529-2552)แล้วนะครับ ที่พวกเราคณะกรรมการได้ร่วมกันดำเนินงานของมูลนิธิอย่างเข้มแข็ง และเพื่อรำลึกถึงคุณสมเพิ่ม คุณเชิดช. คุณสายัณย์ คุณ........ขอให้ยืนไว้อาลัย 1 นาทีครับ"
          การประชุมมูลนิธิเริ่มต้นที่เรื่องที่ประธานจะแจ้งให้ทราบ แล้วถึงผลงานการมอบทุนปีที่ผ่านมา ปี 2551 พิจารณางบดุลบัญชี รายรับรายจ่าย และรับรองบัญชีตามที่นายปรีชา ดำรง ผู้ตรวจสอบบัญชีรับอนุญาตเสนอมา เลือกตั้งกรรมการแทนที่กรรมการที่หมดอายุลง พิจารณา ถกกันหลากหลายประเด็นในการมอบทุนปี 2553และเรื่องอื่นๆ  
          หลังการประชุมสามัญประจำปี 2551 คณะกรรมการมูลนิธิได้ร่วมกับชาวบ้าน มอบทุนการศึกษาให้กับนักเรียนทุนต่อเนื่องเหมือนเดิม เด็กๆเล็กๆน่ารักๆออกมาเต้นอวดและเรียกเสียงหัวเราะจากความไร้เดียงสา เด็กโตเรียนจบปริญญาตรีออกมาอ่านสดุดีและขอบพระคุณผู้มีอุปการะคุณ ของฝากยังเป็นกล้วยน้ำว้าสุกกำลังกิน ฟักเขียวลูกกลมๆตุ๋นเป็ดมะนาวดองเยี่ยม  มะละกอสีเหลืองอร่ามเอาขึ้นไปกินต่อบนผาชู้ มะขามหวานเนื้อหนานาน้อยหมดไวที่สุด    
            บ่ายแก่ๆหลังอาหารกลางวัน คณะกรรมการมูลนิธิเดินทางต่อเพื่อไปท่องเที่ยวที่เสาดินนาน้อย บันทึกภาพเป็นที่ระลึกแล้วเดินทางต่อไปยังผาชู้ อุทยานแห่งชาติศรีน่าน บนดอยสูงกว่า 900 เมตรจากระดับน้ำทะเลปานกลาง                                  
           เช้าตรู่ คนที่ชอบบรรยากาศยามเช้าลุกขึ้นไปเดินเที่ยว ทักทายนักท่องเที่ยวที่เข้าพักค้าง กางเต็นท์นอน ยังเป็นช่วงหลังปีใหม่ที่ได้บรรยากาศการท่องเที่ยวอยู่ ทะเบียนรถบอกว่ามาจากแดนไกล นครศรีธรรมราช สงขลา กรุงเทพ กาญจนบุรี นครปฐม ฯลฯ
            เป็นการเดินทางไกลอย่างมีจุดมุ่งหมาย และหมายการเดินทางต่อเพื่อพักผ่อนหย่อนใจไปทั่วทุกดอย ใช่แล้ว ไปน่านทั้งทีไกล เหนื่อย ต้องพักผ่อนให้คุ้ม ธรรมชาติแสนงามยังมีมากมายหลายพื้นที่ ดอยภูคาเอย ดอยวาวเอย ดอยบ่อเกลือใต้เอย ฯลฯ ไปทุกปีก็มีที่ไปทุกที่ไม่ซ้ำก็แล้วกัน ปีหน้าจะไปไหม? ปีหน้าจะไปไหนดี?

             
                       
                                อุทยานแห่งชาติศรีน่านยามรุ่งอรุณ
      


 

Tags : Foundation

 
 หน้าแรก  บทความ  ข่าวสาร  รวมรูปภาพ  ติดต่อเรา  เว็บบอร์ด

อัตราค่าโฆษณา    

แบบเนอร์ กลางหน้า.  ขนาด 800 x 400-600 พิกเซล เห็นหน้าแรก  5,000 บาท/เดือน

แบนเนอร์ เหนือโลโก้เว็บไซต์ ขนาด 1000 x 80 พิกเซล เห็นทุกหน้า 4,000 บาท/เดือน

 แบนเนอร์ ซ้าย  ขนาด 240 x 120-160 พิกเซล เห็นทุกหน้า 3,000 บาท/เดือน

ทำข่าวแถลง รีวิวโรงแรมและร้านอาหาร  เขียนสารคดี เชิญได้โดยตรงที่ โทร.081-9416364

ติดต่อ 135 ม.12 ต.กำแพงแสน อ.กำแพงแสน จ.นครปฐม 73140

 
view