ตอน14. ขึ้นบ้านใหม่

           หลังจากบ้านใหม่หลังสุดท้ายซึ่งเป็นบ้านลุงพุฒสร้างเสร็จ  ทุกคนเตรียมพร้อมที่จะขนของไปอยู่ที่บ้านใหม่  น้ำบ่อสำหรับใช้สอยขุดแล้ว 3 บ่อ  แต่อ่างเก็บน้ำตรงโค้งโอเมก้าห้วยสามสบยังไม่มีปัญญาจะสร้างแต่อย่างใด  มณีเดินดูหมู่บ้านด้วยความสุข ประเสริฐเดินตามแล้วถามขึ้นว่า

            “อ่างเก็บน้ำ 2 ไร่  ครึ่ง ถ้าใช้เครื่องจักรคงเสร็จเร็วและดี แต่ถ้าไม่มีเงินทำจริงๆ พี่จะทำยังไง ?”

          “ยังไม่รู้  แต่มันน่าสร้างจริงๆ นะ อยู่กลางหมู่บ้านเลย  แล้วก็สวยมากด้วย พี่จะลองไปคุยในกองดูก่อนแล้วกัน”  

    มณีนึกภาพสะพานโค้งเหนือฝายน้ำล้น ศาลากลางน้ำ บ้านพักริมน้ำ โรงเรียน และปลาจากประมงอำเภอที่เคยเมาเหล้าคุยกันบ่อยๆ วันนี้ มณีลืมเรื่องเงินที่จะโกงกินให้จั๋งหนับไปเสียแล้ว ได้ไม่ได้ เหลือไม่เหลือ มณีรู้สึกเฉยๆ มันเกาะกินใจลึกๆ เท่านั้น แต่ความรู้สึกใหม่ที่เป็นผู้สร้างและผู้ให้ มันไหลท่วมใจจนล้นท้น มันกลืนกินสำนึกร้ายไปโดยไม่รู้ตัว วันนี้มณีเหมือนคนมัวเมา ลุ่มหลงกับความเป็นนักพัฒนา

            ลมหนาวหนาตัวมากขึ้น  หมอกฟุ้งกระจายในแสงแดด สวยจับใจ  ในหุบเขาภูพยับหมอกเหมือนมีมนต์ขลัง  มณีเดินวนรอบพื้นที่โค้งโอเมก้าแล้วกลับขึ้นที่ทำการหน่วย 

    “พร้อมเข้าอยู่ได้แล้วนะประเสริฐ”

    “ครับ  ชาวบ้านรอพี่สั่งแค่นั้นแหละ  เขาอยากไปกันเต็มทีแล้วครับ”

     และเมื่อทุกครอบครัวพร้อม  มณีจึงขอให้ลุงไหวเจ้าพิธีการของหมู่บ้านทำพิธี

               “ลุงไหวทำพิธีวาไม้เสี่ยงทายเจ้าพ่อพันตนด้วยซิ  จะให้ย้ายไปอยู่เย็นเป็นสุขวันไหนดี  วันพฤหัสบดี  วันศุกร์  วันเสาร์ ที่จะถึงนี้แหละ”

            “ต้องใช้เหล้าขาว 1 ขวด  ไก่ดำ 1 ตัว หมูสามชั้น 1 ชิ้น ข้าวตอกดอกไม้ ธูป 9 ดอก  เทียน  2 ดอก ได้พรุ่งนี้เช้าผมทำได้เลย”

            เช้าวันรุ่งขึ้นอันเป็นวันอังคาร  ลุงไหวได้อุปกรณ์พร้อมก็เริ่มทำพิธีที่ศาลเจ้าพ่อพันตน ซึ่งตั้งอยู่เหนือที่ทำการ ไหล่ดอยภูพยับหมอก ลุงไหวและทุกคนไปรอกันอยู่ที่ศาลเจ้าพ่อ  มีเครื่องเซ่นไหว้ครบถ้วน  ไม้ไผ่ขนาด 2 เมตร 1 ลำ ทุกคนนั่งพนมมือฟังลุงไหวท่องคาถาตามพิธีกรรม พลันลุงไหวก็วาไม้ไผ่ลำนั้นตามคำอธิษฐาน

            “เป็นไง ลุงไหว?” มณีถามด้วยความร้อนใจ

            “วันพฤหัสบดีแท้ๆ  แต่ไม่ดีเลยหัวหน้า  คราวนี้จะลองถามว่าวันศุกร์จะดีไหม นะครับ “

   ลุงไหวนั่งเข้ากรรมตามพิธีอีกครั้ง  แต่คราวนี้ลุงไหวตัวสั่นเทิ้มอย่างน่าตกใจ  ลุงไหวพยายามกำไม้ไผ่ที่จะวา  เลื่อนแล้วเลื่อนอีก  ประเสริฐกำพระที่ห้อยคอพนมมือแน่น ผิวสีน้ำผึ้งซีดเผือดเนื่องด้วยเป็นคนขวัญอ่อนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

            “โอย  เหนื่อยๆๆ” ลุงไหวหอบตัวโยน  “ดีดีที่สุด”

    ลุงไหวตะโกนออกมาอย่างละล่ำละลักแล้วหอบตัวโยน

            “ประเสริฐแจ้งพี่น้องบ้านภูพยับหมอก  ให้ขนย้ายบ้านในวันศุกร์ที่จะถึงนี้ได้เลย หยุดงาน 1 วัน เริ่มแต่เช้าตรู่  จะได้แล้วเสร็จใน 1 วัน 1 คืน”

    มณีสั่งการ แต่ประเสริฐยังมีสีหน้าหวาดหวั่น ตกใจจึงลืม

            “ประเสริฐ ได้ยินไหม?” มณีถามเสียงดัง

            “ได้ยินครับ ว่าอะไรนะครับ?” ประเสริฐย้อนถาม

            “ลุงไหวว่าเจ้าพ่อพันตนเห็นว่าย้ายในวันศุกร์ดีที่สุด   สั่งหยุดงาน 1 วันแล้วให้ทุกครอบครัวลงมือย้ายกันเลย บ้านพักเก่าถ้ายังมีไม้ที่ใช้การได้ ให้เป็นสมบัติของคนที่อยู่เดิม ขนย้ายไปทีหลังได้ เผื่อจะได้ประโยชน์กับเขาต่อไป  ถ้าไม่มีใครเอาให้คนงานไปรื้อเก็บไว้ใช้”

     มณีพูดต่ออีกครั้ง  

              
                

            การขนย้ายบ้านไม่ได้ยุ่งยากอย่างที่มณีคาดการณ์ เพราะว่าชาวบ้านได้แอบขนย้ายบางส่วนไปบ้างแล้ว  เช่นพืชผักสวนครัวแทบทุกครัวเรือนแอบไปปลูกกันเองหมด  รั้วบ้านเรียบร้อย บางบ้านปลูกต้นชะอมริมรั้ว เป็นรั้วเขียวกินได้ บางบ้านโรยเมล็ดมะขามให้แตกเป็นรั้ว  แต่ก็เกิดความตื่นเต้นกันทุกหลังคาเรือน  เด็กๆ ช่วยพ่อแม่ตามควร  ไอ้น้อยหยุดเมาเหล้า  1 วันเพื่อครอบครัว ลุงพุฒขนได้เร็วที่สุดเพราะว่าไม่มีอะไรจะขน แค่หอบเสื้อผ้ากับหม้อนึ่งข้าว เตาเล็กๆ หมอนเก่าๆ ไม่มีแม้กระทั่งเสื่อจะนอน

            “ประเสริฐ  เอาเสื่อกับเครื่องครัว ถ้วยจาน หม้อ ให้ลุงพุฒไปด้วยนะ” มณีบอก

            “ปัญหาคือตุ่มน้ำครับ แกไม่ได้เตรียมไว้ ยกใบเล็กหลังบ้านให้แกนะครับ” มณีพยักหน้า 

            มณีชวนประเสริฐเดินลงหมู่บ้าน  ตามไปดูความโกลาหลและความสุขที่อาบอิ่มอยู่บนใบหน้าคล้ำๆ แต่แสนสดชื่น  มณียิ้มอย่างมีความสุข กดกล้องดังแชะๆๆ

            “คงคิดถูกนะที่เราตัดสินใจทำ  เราก็ไม่ได้หวังว่าใครจะให้โล่นี่นะ  เห็นแล้วก็รู้เลยว่าหน่วยเราจะทำงานได้ดีขึ้น มีกำลังที่เข้มแข็งและมีอย่างสม่ำเสมอ เพราะว่าทุกคนมีบ้านอยู่ที่นี่”

    มณีพูดไปก็ยิ้มไป ยิงนกโป้งเดียวได้นกตั้งสองตัว

            “แต่งานพัฒนาก็ยังมีอีกเยอะเลยนะครับ  โรงเรียน อ่างเก็บน้ำ  ปลาที่จะปล่อย  กล้วย  มะละกอ  มะม่วงที่จะปลูก” ประเสริฐยังห่วงใย

            “ก็ค่อยๆ ทำไปทีละอย่างสองอย่าง  ว่างๆ ประเสริฐเจอเกษตรอำเภอ ประมงอำเภอ ปศุสัตว์อำเภอ พัฒนากรอำเภอก็ชวนๆ มากินเหล้าที่หน่วยเผื่อจะได้รับคำแนะนำ’”

     มณีแนะช่องทาง ประเสริฐยิ้มแล้วตอบ

            “ได้เลยครับ”

    พลางกลืนน้ำลายลงคอ แสดงอาการหิวกระหายทันที

            มณีเดินกดกล้องไปเรื่อยๆ หยอกล้อไปทีละบ้านๆ ได้เห็นความสุขและรอยยิ้มพิมพ์ใจก็หายเหนื่อย  มณีเดินเลยไปท้ายหมู่บ้าน ปีนกันขึ้นไปบนดอยเตี้ยๆ  พลางมองไปรอบๆ

  “ตามแผนการกะว่าจะสร้างวัดบนดอยสองลูกนี้ เพื่อให้หมู่บ้านมีพระสงฆ์ไว้ทำบุญและประเพณีทางพุทธศาสนา” มณีพูดขึ้นลอยๆ

 “ทุกวันนี้บ้านเมืองเราหมดเงินกับการสร้างวัดไม่น้อยนะครับ” ประเสริฐติง 

 “พี่ก็ว่างั้น  แล้วค่อยคิดกันอีกทีก็แล้วกัน”

  มณีพูดแบบยังคิดอะไรไม่ออกบอกไม่ถูก

          “พี่ ๆ ! ดูอะไรนั่น” ประเสริฐชี้ให้ดูบนต้นตะแบกใหญ่ข้างดอย   มณีแหงนคอมองตาม

          “นกขุนทองนี่  ทำรังในโพรงต้นตะแบกนี่เองหรือ? ” มณีพึมพำ

           “ต้นนี้แหละที่พวกฤทธิ์ขึ้นเอาไปขาย  น่ากลัวจะต้องห้ามนะครับ  จะได้ออกลูกออกหลานต่อไป”  ประเสริฐเสนอ 

  “ดี สั่งห้ามเลยนะ”

           ชาวบ้านลงไปอยู่ที่ในหมู่บ้านแล้ว  มณีกับประเสริฐรู้สึกเหงาไปถนัดใจ เสียงอึกระทึกที่ได้ยินเวลามีใครส่งเสียงดังฝั่งห้วยสามสบ หายไป  ก็เลยอยู่กัน 2 คนตามประสา

  ดีที่กลางคืนยังมียามนวลอยู่เป็นเพื่อน ซึ่งมีนาคลูกสาวมานอนอยู่ด้วยเสมอ แต่ก่อนจะลงไปป้อมยาม ลุงนวลมักจะแวะมาพูดคุยกับมณีและบางทีก็ดวดกับประเสริฐ

           “นาค ซอให้ลุงฟังหน่อยซิ ลูก”

   มณีก้มลงพูดด้วยความเอ็นดูเด็กหญิงเล็กๆ

           “ได้ค่ะ”

  แล้วเสียงใสๆ ของนาคก็ดังเสียดแทงใจ ความไพเราะของน้ำเสียงส่งถึงความรู้สึกที่วังเวง ในค่ำคืนที่สุดเหงาและเงียบสงบ  มณีฟังออกบ้างไม่ออกบ้าง แต่ดนตรีเป็นสื่อสากลของทุกคน แม้วันนี้จะไม่มี “พิน”ดีดคลอก็ตาม แต่ฟังแล้วก็เสนาะหู ระรื่นใจ  มณีตบมือแล้วตบรางวัลนาคด้วยเงินเล็กน้อย นาคไหว้แล้วรับด้วยความนอบน้อมส่งยิ้มแก้มป่องด้วยความดีใจ  ลุงนวลหัวเราะหมากกระเด็น

             เช้าวันต่อมา 

            “เป็นอย่างไรกันบ้าง  อยู่บ้านใหม่?”     มณีถามขณะที่ทุกคนออกงานตามปกติ

            “ดี  โล่งจิตโล่งใจมากๆ เลยครับ” คนหนึ่งตะโกนตอบ

            “เมียผมกรนเสียงดัง ทีนี้ไม่รบกวนใครแล้วครับ มันห่างกัน”

    ฤทธิ์เสริม เรียกเสียงหัวเราะได้ครืนใหญ่  แต่เมียฤทธิ์มองตาขวาง

            “คืนนี้เถอะมึง  ไอ้ฤทธิ์ จะเอาให้ตายเลย”   เสียงเฮดังยิ่งขึ้น

  “แต่เดินมาทำงานไกลไม่ว่า  อีตรงต้องไต่ถนนขึ้นมาจากหมู่บ้านนี่ซิ เหนื่อยแท้ๆ” ลุงไหวบ่นพึม 

            “ผมว่าไปอยู่กันมีความสุขดีแล้ว แต่ว่ายังไม่ได้ทำบุญบ้านกันเลยนะ  นิมนต์พระวัดหนองห้ามาทำบุญตักบาตรร่วมกันดีไหม?” มณีร่ายยาว

            “ดีครับดี  เมื่อไหร่ดีครับ?”     ชาวบ้านเห็นด้วย

            “ก็เอาวันศุกร์อีกแหละจะได้มีความสุขกันมากๆ “ 

            เช้าวันศุกร์  ประเสริฐไปรับพระวัดหนองห้า 9 องค์  อาสนะทั้งหลายยืมมาจากวัดหมด แม้กระทั่งกระโถนน้ำหมาก  แก้วน้ำมีอยู่พอแล้ว  โรงเรียนยังเป็นโรงเรือนโล่งๆที่ว่างเปล่าการทำบุญขึ้นบ้านใหม่จึงทำพิธีได้ในอาคารหลังนี้  ชาวบ้านนุ่งผ้าถุงสวยงาม เสื้อใหม่ๆ สวยๆ ถูกงัดขึ้นมาแต่ง แต่ครอบครัวอื่นๆ อีกหลายครอบครัวมีน้อย  ซึ่งเห็นความแตกต่างระหว่างคนขยันกับคนขี้เมาได้ชัดเจน   

มณีนึกในใจ “ขอเสื้อผ้าเก่าบริจาคจากกรุงเทพท่าจะดี”

“ลุงพุฒ หล่อนิ ใส่เสื้อแขนยาวด้วย อ้าวป้าม้วน ตา เอาอะไรมาทำบุญ”

“ข้าวนึ่งไข่ต้มสองใบ” ม้วนตอบเสียงใส แล้วยิ้มอวดฟันเหลืองๆ ลุงพุฒหัวเราะหึๆ มองหน้ามณียิ้มๆ แล้วเดินไปทำบุญ

“เฮ้ย! น้อย แหมมาทั้งบ้านเลยนะ โอ้โฮ หิ้วอะไรมานักหนา” มณีเดินเข้าไปทัก เอามือลูบหัวลูกชายของน้อยไปพลาง

“แกงตุ่นครับ เมื่อวานผมได้ที่ห้วยมืด 2 ตัว “น้อยตอบด้วยรอยยิ้ม ลูกเมียหน้าตาผ่องใส

“ไปๆ รีบไปตักบาตรเลย จะได้บุญเยอะๆ”

มณีรีบบอกครอบครัวน้อย มณีทำตัวเหมือนเป็นผู้ใหญ่บ้าน ก็ไม่ปาน

มณีหันไปมองหาประเสริฐ แล้วเดินรี่เข้าไปหา

        “ประเสริฐของเรามีอาหารลงมาถวายพระครบนะ”

มณีสอบถามประเสริฐ พลางก็มองหา  ขันข้าวและกับข้าว  เรื่องอย่างนี้ประเสริฐไม่เคยพลาด

                


            การทำบุญแล้วเสร็จ พระสวดชะยันโตแล้วทำน้ำมนต์เกือบเต็มบาตร เพื่อจะประพรมได้ทั่วทุกหลังคาเรือน   ประเสริฐทำหน้าที่ขับรถพาหลวงพ่อตระเวนไปทีละหลังๆ จนทั่ว  49 หลังคาเรือน เจ้าของบ้านแต่ละหลังเดินตามเพื่อจะได้ให้หลวงพ่อพรมน้ำมนต์จุดที่อยากให้พรม  ยังดีนะที่ไม่มีการเจิมทุกหลังคาเรือน มิเช่นนั้นหลวงพ่อคงเหนื่อยแย่แน่นอน 

            เป็นความสุขอีกวันหนึ่งของชาวบ้าน  มณีเดินยิ้มแย้มแก้มปริตลอดวัน มีความสุขใจเหลือเกิน การสร้างบ้านแปลงเมืองสำเร็จเสร็จสมอย่างไม่น่าเชื่อ  เหลือแต่เปิดโรงเรียนให้เด็กๆ  ขุดลอกทำอ่างเก็บน้ำกลางหมู่บ้าน  และสร้างวัด  ทุกอย่างก็จะลงตัว  มณีวาดฝันกลางวันแสกๆ  มณีลืมไปแล้วหรือไรกับความตั้งใจที่จะมาใช้โอกาส “ทีกูมั่งละมึง” ลืมแม้กระทั่งครอบครัวที่โหยหาด้วยความคิดถึง กระนั้นหรือ?