หน้าแรก
เว็บบอร์ด
บทความ
รวมรูปภาพ
ติดต่อเรา
ข่าวสาร
ตอน 15 สวรรค์มีตา
หน่วยปรับปรุงต้นน้ำภูพยับหมอกตั้งอยู่ริมถนนเจ้าฟ้าสายอำเภอเวียงสาถึงอำเภอนาน้อย ไปสิ้นสุดถนนที่อำเภอนาหมื่น หมู่บ้านประมงปากนายในอ่างเก็บน้ำเขื่อนสิริกิติ์ที่โด่งดัง ที่ทำการหน่วยภูพยับหมอกตั้งโดดเด่นเห็นชัดเจน ใครผ่านไปผ่านมาก็มองเห็น เมื่อครั้งที่มณีมาเป็นลูกจ้างชั่วคราวรายเดือน ที่ทำการเป็นเพียงอาคารครึ่งตึกครึ่งไม้สองชั้น ขนาดกว้าง 6x8 เมตร มีสองห้องนอน ชั้นบนที่เป็นไม้ไม่ได้ทาสี จึงดูเก่าคร่ำ ชั้นล่างใช้ปูนขาวทาผนังปูนพอดูว่าทาสีได้บ้าง
ตั้งแต่มณีเข้ารับหน้าที่หัวหน้าหน่วย หลายอย่างเปลี่ยนแปลงไปในทางที่สดใสขึ้น มีสีสันมากขึ้น บ้านถูกทาสีด้วยสีปี๊บราคาถูก ดอกไม้ สนามหญ้า โต๊ะเก้าอี้สนาม ล้วนแต่ถูกขัดเกลาและสร้างเพิ่มเติม บนต้นมะค่าโมงมณีสร้างบ้านทาร์ซานเอาไว้ให้เก๋ไก๋เล่นๆ ส่วนภายในที่ทำการมีแผนที่และแผนผังแสดงรายการใดๆก็มีสีสัน ดังนั้นเมื่อปลัดจังหวัดน่านไปตรวจราชการที่อำเภอนาน้อย-นาหมื่น จึงสอบถามนายอำเภอๆ ได้เรียนให้ทราบและสั่งการให้ปลัดอาวุโสแจ้งให้มณีทราบว่าท่านจะมาพักค้างด้วยสัก 1 คืน
รถยนต์คณะท่านปลัดจังหวัดน่านมาถึงบ่ายหน่อย ทุกคนลงรถ มณีกับประเสริฐเข้าไปรายงานตัว โดยมีท่านนายอำเภอแนะนำ
“ผมผ่านไปแล้วเห็นว่า สวยงามดี เลยอยากมาพักค้าง เบื่อในเมือง ขอบคุณนะที่ต้อนรับ” ท่านปลัดจังหวัดกล่าว
“เป็นเกียรติครับที่ท่านกรุณาแวะมาเยี่ยมเยียน เพราะว่าการที่ท่านมาเช่นนี้ พวกผมและชาวบ้านรู้สึกดีใจที่ผู้ใหญ่ของบ้านเมืองเอาใจใส่ครับ” มณีตอบ ปลัดจังหวัดยิ้มรับ
“มีหมู่บ้านสร้างใหม่ครับท่าน เดี๋ยวรบกวนท่านเข้าไปเยี่ยมเยียนชาวบ้านสักครู่” นายอำเภอช่วยเสริมและนำพาคณะท่านปลัดจังหวัดเดินทางเข้าไปในหมู่บ้าน แต่พอเดินไต่ระดับภูเขาทางเข้าหมู่บ้าน ท่านหยุดแหงนมองดูอยู่สักพัก มณีรีบรายงานทันที
“ท่านครับ ถนนสายนี้ระยะทางแค่ข้ามเขา แต่ขุดด้วยมือ ก็ใช้จอบและอีเตอร์เข่นกันมือแตกกว่าจะได้แค่นี้ เข้าออกทีหนึ่งก็เลยเหนื่อย” ท่านยืนมองนิ่งใช้ความคิด แล้วเดินไต่ไปตามถนนทางเข้าหมู่บ้านซึ่งสูงชันมาก
“เรื่องตลกครับ คนงานเขาขุดทุกวันคงเหนื่อยมาก เขาเลยเอารูปสาวจากปกหนังสือที่ใส่ชุดว่ายน้ำ สวยเซ็กซี่มาหนีบกับไม้ไผ่แล้วปักไว้ข้างหน้า ขุดไปก็มองไปแล้วก็ตะโกนบอก “อีน้อง รอพี่ก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่จะไปให้ถึงจ้ะ” เสียงหัวเราะดังขึ้น
“ทุกวันเขาจะล่ำลาแล้วซุกเก็บไว้แถวนี้แหละ” มณีชี้ไปข้างดอยภูพยับหมอก
“ปรากฏว่า ผมมารู้ทีหลัง ที่เขาทำอย่างนั้นเพราะว่าเมียเขาน้องๆ ช้าง เก็บกดครับท่าน” หลายคนหัวเราะ หลายคนยิ้ม สนุกกันทั่วหน้า
คณะเดินทางไต่ถนนซึ่งน่าจะเรียกว่าสันเขามากกว่า พอผ่านขึ้นไปถึงจุดสูงสุดของถนนก็เห็นหมู่บ้านภูพยับหมอกวางตัวอยู่ในหุบเขา
“มีกี่หลังคาเรือนเนี่ย คุณมณี?” ท่านปลัดจังหวัดถามขึ้น
“มี 49 หลังคาเรือนครับท่าน ผมให้คุณมณีทำเรื่องเข้าไปที่อำเภอแล้ว ขอจัดตั้งหมู่บ้านใหม่” นายอำเภอรายงานแทน
“ดี ชาวบ้านเขาจะได้มีเลขที่บ้าน เผื่อวันหน้าขอไฟฟ้า งบพัฒนาอื่นๆ แล้วนั่นอาคารอะไรล่ะ” ท่านชี้มือไปทางอาคารเรียน
“โรงเรียนครับ เด็กๆ ที่นี่ไม่ได้เรียนหนังสือกันเลย บางคนอายุ12 ปีแล้วยังไม่ได้เรียนหนังสือครับ เพราะว่าโรงเรียนไกลเกิน 7.5 กม.แล้วก็พ่อแม่ยากจนไม่มีเงินไปเรียนครับ” มณีรายงานต่อ
“แล้วจะเปิดโรงเรียนเมื่อไร ครูล่ะ อุปกรณ์การเรียนการสอนล่ะ?” ท่านปลัดจังหวัดเดินไปคุยไป
“ครูหรือครับ ผมไปประสานงานโรงเรียนบ้านหนองห้าห่างออกไป 7.5 กมอยู่ครับ และคงต้องจ้างลูกจ้างวุฒิครูเพิ่มให้ครบชั้นด้วย ก็เลยยังไม่รู้ว่าเมื่อไรจะเปิดได้” มณีรายงานตามจริง
“เรื่องนี้ ฝากนายอำเภอช่วยมณีด้วยนะ” ท่านปลัดจังหวัดหันไปสั่งนายอำเภอๆ รับบัญชาสั้น “ครับ”
“ชาวบ้านที่มาอยู่นี่เป็นคนไทยหรือชาวไทยภูเขา?” ท่านยังสนใจไม่สร่างซา
“เป็นคนไทยทั้งหมดครับ แต่ว่าเคยมีบ้านอยู่แพร่ นาหมื่น นาน้อย เวียงสา หลายท้องที่ครับ พวกเขาเร่ร่อนทำไร่เลื่อนลอยไปทั่วแล้วก็มาปักหลักรับจ้างปลูกป่าที่นี่ เดิมปลูกกระต๊อบอยู่กันแบบไม่ถาวร แต่ผมเห็นว่างานหน่วยต้องอาศัยแรงคนเท่านั้น หากจะได้เขาเป็นฐานกำลังก็ต้องให้เขาอยู่อย่างมีความหวัง ผมก็เลยทำหมู่บ้านอย่างที่ท่านเห็นนี่แหละครับ”
มณีเล่าพลางเดินพลาง ท่านฟังด้วยความสนใจแล้วหันมาถามอีกว่า
“ถนนหมู่บ้านนี่ก็ขุดด้วยมือหรือ?”
“ครับ ลงแขกพัฒนากันทุกคืนๆ ไม่ใช่แค่ขุดถนนหรอกครับท่าน ตั้งแต่ตัดถนน สร้างบ้าน ขุดบ่อน้ำ สร้างอาคารเรียน ปรับสนามโรงเรียน ใช้จอบค่อยๆถากกันไป ก็เลยเป็นอย่างที่ท่านเห็นนี่แหละครับ เป็นหลุมเป็นบ่อไปทุกจุดแหละครับ” มณีรายงานสดอีก
“แทรกเตอร์ก็ไม่มี งบประมาณโดยตรงก็ไม่มีหรือ ?” ปลัดจังหวัดถามอย่างสนใจ แต่มณียังไม่ทันตอบท่านก็พูดต่อ
“อีกเมื่อไร คุณจะขุดเสร็จ และเรียบร้อย?”
“งบประมาณสร้างหมู่บ้านโดยตรงไม่มีครับ แต่ผมก็แอบใช้ของหลวง แรงงานหลวง ผสมปนเปไปกับแรงงานการพัฒนาของชาวบ้านครับ จึงต้องใช้เวลานานกว่าจะทำให้เรียบร้อย ” มณีนิ่งชั่วอึดใจแล้วพูดต่อ "แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไรหรอกครับ"
ท่านปลัดจังหวัดเหลียวมามองหน้ามณีแวบหนึ่ง แล้วถามต่อเมื่อเดินมาถึงโค้งโอเมก้า
“แล้วนี่ห้วยอะไรหรือ คดเป็นงูเลย?” ท่านถาม
“ห้วยสามสบครับ มีขุนต้นน้ำอยู่ที่บ้านเปา-บ้านขุนสถาน ชายขอบอำเภอนาน้อยเชื่อมต่อกับจังหวัดแพร่ครับ”มณีตอบ
“น้ำแห้งขอดก้นเลยนะ นี่ยังเดือนมกราคมอยู่เลยนี่ แล้วน้ำเอาที่ไหนใช้กัน?” ท่านสนใจมากขึ้น
“ห้วยสามสบเป็นห้วยแห้งมีน้ำหลากฤดูฝนเท่านั้นครับ แต่ชาวบ้านขุดบ่อลงท่อขนาดกว้าง 80 ซม 3 บ่อ แล้งมากๆ น้ำออกไม่ทันก็ขุดในห้วยนี่แหละครับ ที่จริงผมอยากขุดตรงห้วยคดๆ นี่ให้เป็นอ่างเก็บน้ำ จะได้เนื้อที่ประมาณ 2 ไร่ครึ่ง เก็บน้ำได้ลึก 2.5 เมตรราวๆ 10,000 ลูกบาศก์เมตรครับ เหลือใช้ ไม่แห้งตลอดไป แล้วผมก็อยากจะทำฝายน้ำล้นตรงปลายห้วยโน่นครับท่าน แต่ยังไม่รู้จะหาเงินที่ไหนมาทำ” มณีเล่าพลางก็มองสบตาท่านปลัดจังหวัดไปด้วยสายตาละห้อย ทีท่าน่าสงสาร
“ดูคุณมีแผนการไว้หมด แต่ไม่มีงบประมาณโดยตรงเลย เหนื่อยแทนว่ะมณี”
ท่านปลัดจังหวัดยิ้มด้วยความเอ็นดูในความตั้งใจจริงของมณี คณะเดินทางต่อไปท้ายหมู่บ้าน
“แล้วภูเขาสองลูกท้ายหมู่บ้านนั่นล่ะ”
“วัดครับ แต่…..” มณียังพูดไม่จบ
“ยังไม่รู้จะไปหางบประมาณที่ไหนมาสร้าง" นายอำเภอต่อท้ายให้ มีเสียงหัวเราะกันครืน มณีก็เลยพลอยหัวเราะไปด้วย
“ใช่ครับท่าน” มณีเสริมแล้วมองหน้าท่านนายอำเภอยิ้มๆ
เมื่อเดินทางกลับขึ้นไปที่ทำการหน่วย ทุกคนเข้าไปพักผ่อน อาบน้ำแล้วลงมารวมตัวกันที่สนามหญ้าหน้าที่ทำการ โต๊ะสนามสำหรับกินข้าวมีของว่างและกับแกล้มพร้อมสรรพ ถ้วยจานจัดไว้ต้อนรับอย่างเรียบร้อย
“กับข้าวน่ากินจัง อะไรบ้างนี่ น้ำพริกหนุ่มผักลวก แคบหมูติดมันแกล้ม แกงส้มปลาช่อนผักรวม แล้วนี่อะไรเนี่ย?” ท่านหันมาถามประเสริฐ
“ไก่ไฮโลครับ ” ประเสริฐตอบ ทุกคนหันมามองและสนใจ
“มันยังไงหรือ?”
“ไก่บ้านสับเป็นชิ้นโตๆ เครื่องแกงที่ใช้มีพริกแห้งตำกับหอมกระเทียม ข่า ตะไคร้ และที่ขาดไม่ได้สูตรนี้คือ มะแข่น เครื่องเทศพื้นบ้านเมืองเหนือครับ คลุกเคล้าเข้ากันดีก็ใส่หม้อปิดฝาขัดฝาหม้อด้วยไม้ขัดหม้อ แล้วยกไปเขย่าบนเตาถ่านไฟกลางๆ ค่อยๆ เขย่าไปเรื่อยๆ แบบเขย่าไฮโลครับท่าน”
พลางก็ทำท่าเขย่าไปด้วยพอประเสริฐจบคำอธิบาย มีเสียงคุยกันด้วยความสนใจและใช้ช้อนตักลองชิมทันที
“โอ้โฮ ! หอมอร่อยจริงๆ ครับท่าน ท่านลองซิครับ” นายอำเภอตื่นเต้น เรียกร้องความสนใจให้ทุกคนลองชิม
“อือ ! แกล้มเหล้าแจ๋วเลยนี่ สูตรนี้เข้าท่าแฮะ ประเสริฐจดสูตรให้ด้วย” ท่านหันไปสั่ง ทุกคนที่มาต่างก็สนใจ
“จดหลายๆ ใบนะ ผมเอาด้วย” ประเสริฐยิ้มตาใส มณีหน้าบานที่ของกินถูกปาก นายอำเภอหัวเราะกลิ้ง
“สงสัยต้องจับเป็นเมนูเด็ดไก่ไฮโลอำเภอนาน้อยเสียแล้วครับ” เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกคราว
งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา กว่าค่อนคืนเสียงสนทนาจึงเงียบไปพร้อมกับเสียงหริ่งหรีดเรไรที่ขับขานกันดังเพรียกไปทั้งราวไพร อากาศเดือนมกราคมเย็นยะเยือก ผ้านวมและเครื่องดื่มมีดีกรีตอนค่ำช่วยให้อบอุ่นจนหลับสบาย
ฟ้าเริ่มสาง ท่านลุกขึ้นมาบริหารร่างกายด้วยการเดินและวิ่งเหยาะ มณีไม่รู้มาก่อน พอมาเจอเข้าก็เลยปล่อยให้ประเสริฐไปวิ่งตามท่าน มณีเข้าไปดูงานรับรองที่ทองม้วนทำอยู่
กาแฟร้อนๆ ไข่ดาวทอดกำลังดี ไข่ลวกเป็นยางมะตูมก็ไม่ขาด แถมด้วยข้าวต้มเครื่องร้อนๆ ทุกคนช่วยตนเองด้วยความสนุกสนาน พอท่านกลับมาพร้อมกับประเสริฐ ได้ความว่าลงไปเดินรอบหมู่บ้านอีกครั้ง ไปดูวิถีชีวิตชาวบ้านตอนเช้า ไปหยุดพูดคุยกับชาวบ้าน แล้วก็ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวลงมาอีกทีก็ทำกิจกรรมร่วมกันที่สนามหญ้าหน้าที่ทำการอย่างสบายอารมณ์
“ผมนึกขึ้นได้แล้ว ผมจะให้ เครื่องจักรกลหนักของ ร.พ.ช.มาทำงาน มณีหาเงินค่าน้ำมัน เอาไหม?” ท่านหันมาทางมณี ๆ ดีใจที่มีทางเลือก รีบตอบรับโดยไม่ทันคิด
“เอาครับท่าน” ตอบแล้วยังนึกไม่ออกว่าจะไปเอางบประมาณมาจากไหน
ท่านปลัดจังหวัดและคณะลงบันทึกเยี่ยมด้วยความขอบคุณที่ต้อนรับอย่างดี พร้อมทั้งอวยพรขอให้ทุกคนทำงานด้วยความสุข เจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงาน เพราะว่าตั้งใจทำงานกันด้วยความจริงจัง จังหวัดพร้อมจะให้การสนับสนุนเรื่องเครื่องจักรเพื่อตัดถนน ปรับแต่งถนน ขุดอ่างเก็บน้ำขนาดเล็ก ส่วนค่าน้ำมันเชื้อเพลิงขอให้ทางหน่วยไปจัดหามาสมทบต่อไป
เพียงบันทึกชมเชยแค่นี้ ก็เกิดกำลังใจมากแล้วสำหรับหน่วยงานเล็กๆ ที่แทบไม่มีความสำคัญอะไรกับใครนัก เพราะว่าตั้งแต่มณีเหยียบย่างเข้ามารับหน้าที่ มีแต่เสียงตำหนิติเตียนตลอดมา ท่านป่าไม้เขตแพร่คนเก่าจนถึงท่านป่าไม้เขตแพร่คนใหม่ แม้กระทั่งผู้ช่วยฝ่ายและหัวหน้าศูนย์ก็ดูเหมือนไม่เห็นด้วยในแนวความคิด
แต่สำหรับมณีและคณะคำชมเชยครั้งแรกครั้งนี้มันคือ จุดเริ่มต้นของความเป็นคน เป็นข้าราชการ เป็นผู้รับใช้ประชาชนที่ต่างตอบแทนซึ่งกันและกัน และจะมีประชาชนเป็นเพื่อนร่วมงานที่มั่นคงตลอดไป มณีรู้สึกว่า สวรรค์มีตา อย่างที่สำนวนนิยายจีนกำลังภายในชอบกล่าวถึง แต่อย่างไรก็ตาม เย็นวันนั้น มณีนั่งกินข้าวกับประเสริฐและหัวหน้าคนงาน “เก็บกวาดของเหลือ” ให้หมดสิ้น
“จะเอาเงินที่ไหนวะ ประเสริฐ?”
มณีปรารภขึ้นพร้อมทำปากเบะๆเหมือนจะร้องไห้
“นั่นซิพี่ แค่หมุนเงินพัฒนาหมู่บ้านและฟื้นฟูงานเก่าก็แทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว” ประเสริฐสนอง
“เงินงบประมาณมีให้เพื่อการปลูกป่าใหม่ บำรุงสวนเดิมอายุไม่เกิน 5 ปี ทั้งหมดต้องจัดสรรให้เป็นค่าจ้างแรงงาน ค่าเบี้ยเลี้ยง ค่าใช้สอย ค่าวัสดุ ค่าน้ำมันเชื้อเพลิง ไม่รวมเงินเดือนและสวัสดิการอื่นๆตามสิทธิ์ข้าราชการของพี่กับประเสริฐ “ มณีร่ายยาว ประเสริฐและหัวหน้าคนงานได้แต่ฟังและมองหน้ามณีพลางก็กินพลาง
“แต่หน่วยเราต้องปลูกซ่อมสวนเดิมที่ไม่มีเงินงบบำรุงสวนเดิมแล้วเพิ่มขึ้นใหม่ด้วย หนักขึ้นกว่าอยู่แล้ว” ประเสริฐช่วยเติมเชื้อไฟ
เย็นนั้น บรรยากาศการกินไม่สนุกนัก แต่กับข้าวและเหล้าก็หมดไปตามวัตถุประสงค์ ของทุกอย่างไม่สูญเสียเปล่า
“ผมจะให้ เครื่องจักรกลหนักของ ร.พ.ช.มาทำงาน มณีหาเงินค่าน้ำมัน เอาไหม?”