หอสรง

หอสรงน้ำพระพุทธรูปแบบโบราณ  วัดโพธิ์ไชย

อ.ท่าอุเทน  จ.นครพนม 

“เอื้อยนาง”

            “เรือนหลังเล็กจิ๋ว เรียกหอสรง  คือศาลที่มีเสาสี่ต้นยกพื้นสูงเพียงอกผู้ใหญ่  มุงหลังด้วยแป้นเกล็ด  เป็นที่ที่หลวงตาได้อัญเชิญพระพุทธรูปเก่าแก่ออกจากสิม(โบสถ์)ลงมาประดิษฐานไว้หลายองค์ เล็ก ใหญ่  เพื่อให้ทุกคนได้บูชาดอกไม้     และสรงน้ำหอมในช่วงสงกรานต์ซึ่งมีขึ้น ไม่น้อยกว่าสิบห้าวันในแต่ละปี

              เช้าวันแรกของเทศกาลสงกรานต์บ้านเฮามีการทำบุญรวมกันที่วัดบนศาลาใหญ่ ฟังเทศน์หนึ่งกัณฑ์  แล้วหลวงตาก็จะนำขบวนญาติโยมนำดอกไม้ไปบูชา   พร้อมสรงน้ำหอมมพระพุทธรูปในหอสรงนี้

                   “เร็ว ๆ ไว ๆ เด็ก ๆ ไปอาบน้ำขี้พระ”

               เด็ก ๆ จะวิ่งแจ้นแข่งกันไปเบียดอออยู่ใต้หอพระพุทธรูป    รอน้ำหอมที่ไหลราดผ่านลงมา  ผ่านองค์พระ  รินหลั่งพรั่งหยดไหลลงข้างล่าง  รินสู่หัว หู ไหล่ เนื้อตัว  หน้าตา หอมกรุ่น  สดชื่น 
               น้ำหอมนี้ที่เราเรียกว่าน้ำขี้พระ เป็นสายธารแห่งความรัก  ความศรัทธา  พาความอบอุ่น ซ่านทรวง  และชุ่มเย็น สู่หัวใจดวงน้อย ๆ ทั้งสนุกที่ได้เบียดกันอาบน้ำ  ที่สำคัญได้แบ่งปัน  ด้วยเนื้อที่อันจำกัดนั้น  เราต้องได้เข้ารองรับน้ำให้เปียกกันทุกคน  ก่อนแถวผู้ใหญ่ที่เดินมาสรงน้ำจะหมดลง”

                ตัดต่อข้อความจาก  “กรุ่นกลิ่นดอกไม้ป่า”  ในหนังสือ  “เมื่อยายอายุเท่าหนู”  เป็นการบอกเล่าความเก่า เกี่ยวกับ   “หอสรง”  ของผู้เขียน  ที่มีประสบการณ์ในสมัยเป็นเด็ก
                วันนี้ไปพบหอสรงแบบเดียวกันนี้ที่วัดโพธิ์ไชย  ท่าอุเทน  นครพนม  ช่างงามและออนซอนเหลือใจจนอดที่จะเก็บมาฝากกันไม่ได้ค่ะ   
                ที่ต่างก็คือ  หอนี้มีหลังคาเป็นกระเบื้อง  แต่ยังคงลักษณะแบบแป้นเกล็ดอยู่  และเสากลายเป็นเสาปูน ที่ใหญ่เทอะทะนี้   คงเป็นเพราะผู้สร้างต้องการพยุงหอไว้เป็นมรดกอยู่นาน ๆ นั่นเองว่าไหมคะ

QQQQQ