หน้าแรก
เว็บบอร์ด
บทความ
รวมรูปภาพ
ติดต่อเรา
ข่าวสาร
|
มนุษย์พระร้อย :ณัฎฐชัย สามิตร(แขก) โดยธงชัย เปาอินทร์ เรื่อง-ภาพ-ใหญ่ เช้าหนึ่งในห้องอาหารของโรงแรมลายทอง จังหวัดอุบลราชธานี ผมเดินไปตักอาหารครั้งแล้วครั้งเล่า(ตามสูตร) ได้เห็นหนุ่มใหญ่รูปร่างหน้าตาดี มีหนวดเคราเฟิ้ม สวมใส่เสื้อแจ๊กเก็ตสีดำแขนยาวติดโลโก้บ้าง เหรีญตราบ้าง ตามนิ้วมีแหวนแปลกๆหลายวง เขานุ่งกางเกงยีนสีดำขายาว แว่นตาสีดำโตๆแถมด้วยหมวกปีกกว้างอย่างพระเอกหนังคาวบอย แต่งตัวเต็มยศว่างั้นเถอะ แต่เมื่อเหลือบไปเห็นพระและเหรียญตราที่ใส่มาทั้งหมด มากกว่าร้อยองค์ ห้อยอยู่เต็มคอและติดตามมุมเสื้อ พราวไปทั้งตัว ผมได้แต่เหลือบตาแล กึ่งกล้ากึ่งกลัว นึกในใจ หนุ่มนี้มาดมั่นเต็มพิกัด ผมไม่ใช่นักเลงพระเครื่อง จึงไม่รู้ว่าพระที่ห้อยคอมาทั้งหมดนั้นเป็นพระอะไรบ้าง แล้วก็ยังไม่กล้าซักไซร้ไต่ถามได้แต่เหล่ๆ เดี๋ยวเถอะ ขอให้กินกันเสร็จเรียบร้อย จะลองถามดูสักหน่อย ผมนั่งกินของผมจนอิ่มแล้วก็เห็นว่าเขาตักครั้งเดียวอิ่ม เขาลุกออกจากห้องอาหาร ผมเดินตามไปสะกิดที่แขนเสื้อ เขาเหลียวมามองคนแก่ผมหงอกอ้วนๆด้วยสายตาเป็นมิตร ผมยิ้มตอบแล้วรีบเจรจา "ขอคุยด้วยสักหน่อยได้ไหม" แล้วก็สบตาเขานิ่ง "ได้ซิครับ" ผมจูงแขนเขาไปนั่งที่โซฟาของโรงแรมมุมหนึ่ง แล้วก็เริ่มต้นการสนทนาจนได้ใจความตามท้องเรื่องว่า "ผมชื่อณัฎฐชัย สามิตร มีชื่อเล่นว่า แขก เป็นลูกกำนันที่พิษณุโลก พ่อมีลูก 14 คน ผมเป็นลูกชายคนเดียวที่เริ่มแสดงความแตกต่างจากพี่น้อง พออายุ 14 ปี ผมก็นุ่งกางเกงกระสอบขาสั้นแล้วขี่ม้าไปโรงเรียน จนจบมัธยมศึกษาผมก็เข้าไปเรียนต่อที่วิทยาลัยเกษตร พิษณุโลก จบแล้วก็ได้ทำงานเป็นครูเกษตรอยู่สองสามปีก็ลาออก มันไม่ใช่ตัวเรา หลังจากนั้นก็ทำงานอีกหลายอย่าง แต่ดูจะสมกับอุปนิสัยมากก็การเป็นคนทำงานเพื่อส่วนรวม เป็นวิทยากร เป็นพิธีกร แล้วก็ดำเนินชีวิตตามชอบ เป็นผู้สื่อข่าววิทยุชุมชน สว.ท.บุรีรัมย์ อส.ตำรวจท่องเที่ยว อส.คุมประพฤติ ผู้ประสานงานพลังชุมชน-พลังแผ่นดินบุรีรัมย์ "
"ชีวิตผมเวียนวนจนกลายเป็นเขยบุรีรัมย์ แม่บ้านเปิดร้านเสริมสวย ผมอยู่กับเขาได้ก็ด้วยว่าเขาเข้าใจผม เขาพอใจที่ผมเป็นผม พระเครื่องที่ห้อยคอทั้งหมดนับร้อยกว่า เหรียญตราที่ติดๆนี่ก็ได้จากงานอาสาสมัคร เอามาติดมาห้อยคอทั้งหมด ก็ผมชอบ" ผมฟังดูแล้วก็นึกในใจ ทำในสิ่งที่ชอบแม้เปลืองตัวแต่ก็คงมีความสุข ไม่ได้ไปเบียดเบียนใคร ไม่ได้ทำอะไรให้ใครเดือดร้อน "ที่เห็นผมไว้หนวดเคราและแต่งตัวแบบนี้ (หัวเราะ) ผมไม่ได้เพี้ยน แต่ผมมีมาดมั่นใจมากกว่า" "รายได้น่ะหรือ โอ ไม่สนใจครับ แต่ก็อยู่ได้จากการเป็นวิทยากรบ้าง อาสาสมัครบ้าง ครั้งละ 1,000 หรือ2,000 บาท ผมก็พอใจแล้ว ทั้งชีวิตไม่มีความโลภ" แล้วแขกก็ยิ้มกว้างยิ่งขึ้น "พระเครื่องทั้งหมดนี้มูลค่าจริงๆสักเท่าไรครับ" ผมถามด้วยว่าสงสัยนิดๆ "หลายสิบองค์ไม่มีราคามากนัก แต่มีอยู่องค์เดียว 20 กว่าๆ" ผมฟังแล้วก็ได้แต่นึกห่วงอยู่ในใจ ผมแก่แล้วก็ปลดปล่อยทุกอย่าง ไปไหนก็สวมใส่เสื้อผ้าเพียงปกปิดร่างกายไม่ให้อุดจาด สบายๆ แขกเขาก็เป็นเช่นนั้น แต่ดูท่าทางแล้ว "เขามาดมั่น" อาจจะเพราะว่า หน้าตาดี ขนาดเป็นพระเอกหนังได้ ก็น่าจะมั่นใจกว่าชายแก่แล้วก็ยังอ้วนเช่นผม |
