วันว่างไปเดินตลาดเยาวราช แต่ไม่ซื้อทอง ไปกิน โดยอึ้งเข่งสุง เรื่อง-ภาพ

วันว่างไปเดินตลาดเยาวราช แต่ไม่ซื้อทอง ไปกิน

โดยอึ้งเข่งสุง เรื่อง-ภาพ

            โคตรเหง้าเหล่ากอผมเดินทางมากับเรือสำเภาจากเมืองจีน มาแบบหอบหิ้วกันมา นอนใต้ท้องเรือสำเภาเมาคลื่นก็อาเจียรกันเหม็นหึ่ง คนจีนที่ตลาดเยาวราชก็เหมือนๆกันกับโคตรเหง้าผมแหละ แต่ว่าเมื่อขึ้นฝั่งแล้วก็แยกย้ายกันไปทำมาหากินตามความถนัด ตามพื้นฐานดั้งเดิม ตามแต่ทุนรอนที่เหน็บติดมาด้วย จึงมีคนจีนในสยามประเทศหลากหลายอาชีพ ช่างทองทำทอง ช่างเหล็กตีเหล็ก ช่างปรุงเครื่องยาจีนก็ขายยาสมุนไพรจีน แถมก้าวล้ำมาถึงขั้น สมุนไพรไทยก็ขายเสียด้วย คนไหนเคยเป็นคนครัวหรือเคยทำร้านอาหาร หรือโรงเตี๊ยมก็เปิดร้านอาหาร ภัตตาคารกัน ทุกอาชีพมีคนจีนทำไปทุกสิ่ง

วัดไตรมิต

            คนที่ไม่ทั้งทุนรอนและวิชาความรู้ติดตัวมาเลย ก็ลงแรงเป็นจับกัง เป็นผู้ใช้แรงงาน ประเภทหนักเอาเบาสู้ เก็บหอมรอมริบจนพอมีก็เริ่มต้นทำตามความฝันของตัวเองได้ บางคนเปิดร้านอาหารตามสั่ง บางคนเปิดร้านทอดปาท่องโก๋หรืออิจาก้วย บางคนเข็นรถขายเต้าทึง บางคนก็เข็นรถถ่านขายไปตามบ้านเรือน ตามตรอกซอกซอย บางคนซื้อปี๊บสองใบแล้วก็เตาอีก 1 ใบ รับย้อมเสื้อผ้า คนจีนแผ่นดินใหญ่ใจถึงเหล่านี้เป็นรากเหง้าเศรษฐกิจไทยในเวลาต่อมา ทั้งนี้และทั้งนั้นก็ด้วยความอดทน ทนอด รู้จักประหยัด รู้จักคิด รู้จักสร้างสรรค์งาน รู้จักมองว่าคนอื่นๆเขาเดินกันอย่างไร แล้วก็เริ่มทำตามอย่างกัน

ประตูเมืองเยาวราช

             ประการสำคัญ คนจีนเหล่านั้นมีสมาคมชมรมคนแซ่เดียวกันบ้าง คนเมืองเดียวกันบ้าง ญาติพี่น้องกันก็เยอะ เขาช่วยเหลือกันตามมีตามเกิด เขาออกทุนให้ตั้งตัวได้ แต่ถ้าใครคนไหนได้ทันไปแล้วทำเจ๊ง ก็ขอใหม่ได้ถ้าประพฤติดี เห็นๆกันอยู่ว่ามีความขัยนตั้งใจแต่ไม่เฮง คนจีนเขาก็ให้โอกาสกันเริ่มต้นให้ใหม่ แต่ถ้าเขาเห็นกันว่า ชอบเล่นชอบกิน ไม่ชอบทำมาหากินเขาก็ไม่ให้ หรือให้เพียงครั้งเดียวแล้วจบกัน เหมือนเป็นกติกา เหมือนเป็นสุตยาบรรณ เหมือนเป็นบทบรรญัติอย่างกับรัฐธรรมนูญ คนจีนส่วนใหญ่จึงร่ำรวยและตั้งรกรากได้มั่นคง

ถนนเยาวราชมีร้านทองมากที่สุด

              คนจีนที่ล้มเหลวก็มีมากมายไปทั่วประเทศสยาม ทุกครั้งที่ผมเห็นคนจีนแก่หง่อมต้องนั่งขายของอยู่ตามริมทางเดิน ก็อดสะท้อนใจไม่ได้ บางทีเห็นเข็นของขายด้วยหลังที่งองุ้มก็ใจแทบสลาย เขาอาจขยันขันแข็งแต่อาจไม่โชคดี ไม่เฮง ด้วยสายเลือดของคนไทยเชื้อสายจีนผมจึงชอบไปเดินเที่ยวแถวถนนเยาวราช ถนนเจริญกรุง ถนนเจริญพาส แต่ชอบมากก็ถนนเส้นจากวัดไตรมิตเดินไล่ไปเรื่อยๆ ผ่านร้านทองผมก็เดินเร็วหน่อย สะท้อนใจไม่มีใส่กับเขาสักเส้น เดินเลยไปในซอยที่มีร้านอาหาร มีของกินสุกที่ทำไว้ตักขาย มีเครื่องเคราที่เป็นองค์ประกอบของอาหารที่ชาวจีนนิยมกิน เช่นปลิงทะเล หูฉลาม แปะก๊วย สาหร่ายทะเล กระเพาะปลา โอยเห็นแล้วอยากๆๆๆ

ซอยหนึ่งซึ่งขายของกิน..แพง..แพง

               ซอยเล็กๆที่แยกจากถนนเยาวราช มีร้านอาหารหวานคาวมากมายหลายร้าน หลายรูปแบบของอาหาร เรียกว่าถ้าชอบเรื่องของกินที่คนจีนชอบละก้อต้องมาถนนนี้เลย ดูแล้วอยากกินไปเสียทุกอย่าง แต่สนนราคาแพงเอาเรื่องหน่อยนะครับ เพราะว่าเป็นแหล่งอาหารชั้นดีของคนจีนเยาวราชเขาเลย คนจีนที่ปรุงอาหารเหล่านี้เขาก็เป็นกลุ่มที่มีวิชาความรู้เรื่องการปรุงอาหารจีน เขาจึงตั้งร้านทำกันมาตั้งแต่ครั้งอากงอาม่า สืบทอดกันมานานนับร้อยๆปี คนไหนหัวก้าวหน้าก็ลุกออกไปตั้งภัตตาคาร หรือไปผลิตสินค้าอาหารส่งขาย ทันสมัยขึ้น

น่ากินจริงๆเชียว

               เดี๋ยวนี้ หาของกินจำพวก ติ่มซำ ซาละเปา เต้าทึง เฉาก๊วย แปะก๊วยบัวลอยน้ำขิง  ฯลฯ ได้ตามห้างดังๆ หรือตาม Food center ตามร้านสะดวกซื้อ เรียกว่าเดินไปหาของกินประเภทอาหารและขนมจีนกินได้ทั่วไป แต่บอกได้เลยว่าทุกรายการที่เห็นนั้นมีรากเหง้ามาจากร้านในตลาดคนจีนตลาดสด ไม่เฉพาะที่เยาวราช แต่อาจจะมาจากตลาดน้อย ตลาดบางรัก ตลาดท่าเรือราชวงศ์ โววๆ 

               เห็นในภาพที่ผมถ่ายมาไหม ล้วนน่ากินทั้งนั้น หอเจ๊าะน่าเจี๊ยไปเสียทุกอย่าง โฮกฮือ โฮกฮือ พ่าง พ่าง  

ต้มจับฉ่าย และ ปลิงทะเล

ของดีของแพง หูฉลาม ฯลฯ

เหง้าบัว..คนจีนชอบมาก

เครื่องขนมมากมายหลายยี่ห้อ ล้วนแพงๆ