หน้าแรก
เว็บบอร์ด
บทความ
รวมรูปภาพ
ติดต่อเรา
ข่าวสาร
แหล่งท่องเที่ยวเก่าแก่ น้ำตกสาริกา-น้ำตกนางรอง
โดยธงชัย เปาอินทร์ เรื่อง-ภาพ
ตอนหนุ่ม เที่ยวน้ำตกครั้งแรกก็ที่น้ำตกสาริกาและน้ำตกนางรอง ช่วงการเที่ยวคือช่วงที่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว มีการตั้งกลุ่มฃมรมคนอ่างทอง-อยุธยา และนั่นคือเส้นทางการนำเที่ยวของเพื่อนๆร่วมชมรมคนบ้านเดียวกัน ความงดงามของมิตรภาพของหนุ่มสาวสดใสและสดชื่น สายตาที่แอบมองกันและกันเพิ่มขีดความสัมพันธ์ได้รวดเร็วขึ้น เมื่อต้องปีนป่ายไปบนโขดหินริมน้ำตก
นี่แหละศูนย์บริการนักท่องเที่ยวของจังหวัดนครนายก 40 ล้านบาท
แต่ความสัมพันธ์ฉันเพื่อนคงอยู่ตราบทุกวันนี้ แม้ไม่ได้สืบสัมพันธ์ต่อกันอีกเลย เท่าที่จำได้ ไม่มีเพื่อนบ้านเดียวกันจับคู่เป็นแฟนกันเลย โอ้ละหนอ ความรัก ใช่ปลูกผักดักปลา ผมเองก็ได้แต่แอบมอง มองด้วยความหวาดกลัว กลัวว่าถ้าเกิดไปหลงรักสาวจะเรียนหนังสือไม่จบปริญญาตรีดังหวัง หนุ่มสาวอีกหลายรุ่นจนถึงวันนี้ ก็ยังไปเริ่มต้นท่องเที่ยวที่น้ำตกสาริกาและน้ำตกนางรอง
อีกมุมหนึ่งซึ่งน่าสังเวช สร้างได้ไงที่สาริกาน้ำตกหรือน้ำริน
ในอดีตน้ำตกทั้งสองแห่งนี้ มีปริมาณน้ำมากกว่าวันนี้ สถานภาพพอเล่นน้ำให้เย็นฉ่ำใจได้ ผู้คนกระจายกันไปตามสายน้ำ โขดเขิน เนินดิน ใต้ร่มเงาไม้ริมธาร เป็นการท่องเที่ยวแบบชาวบ้านโดยชาวบ้าน และก็ผู้มีอันจะกินระดับกลางลงมา ด้วยสาเหตุเพียงว่ามาเที่ยวน้ำตกสาริกา-นางรองใกล้กรุงเทพที่สุด ประหยัดเวลาและเงินตรามากที่สุด มีอาหารการกินแบบบ้านๆมากที่สุด แต่ทุกวันนี้ มีมากมายเกินไปหรือเปล่า ขาไปและขากลับหาซื้อผลไม้กินได้หลายชนิด ราคาพอสมควร
วันก่อนผมมีธุระจะต้องไปนครนายก ก็เลยต่อไปจนถึงน้ำตกสาริกา รถเลี้ยวเข้าไปจนถึงเขต เหลียวไปเห็นศูนย์บริการนักท่องเที่ยวที่สร้างโดยผู้ว่าราชการจังหวัดนครนายก ด้วยงบประมาณจากโครงการโออีซีเอฟผ่านการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย ประมาณ 40 ล้านบาท เพื่อจัดระเบียบร้านอาหารและร้านขายของที่ระลึก ผลสำเร็จคือสร้างอาคารสำเร็จได้ถาวรวัตถุทางการท่องเที่ยวชิ้นหนึ่ง เพราะว่าหลังจากสร้างเสร็จแล้ว มีการใช้ประโยชน์อยู่ระยะหนึ่ง
แต่ภาพที่ผมถ่ายมาให่เห็นนี้ มันพังพินาศสิ้น มันโทรม รกรุงรังไปด้วยต้นไม้เลื้อยไปทั่ว ไม่มีการใช้ประโยชน์จากเม็ดเงิน 40 ล้านบาท ความผิดพลาดเหล่านี้เป็นความผิดของใคร ผู้ว่าราชการจังหวัดนครนายก การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย สำนักงบประมาณ สำนักตรวจเงินแผ่นดิน(สตง) หรือว่าหัวหน้าอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ ที่ปล่อยให้มีการก่อสร้างในพื้นที่โดยไม่ได้อนุมัติ
ผมเดินไปถ่ายรูปหน้าด่านเก็บเงินของอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ แต่ไม่แสดงตัวและไม่ยอมซื้อบัตรเข้าไปชมน้ำตกสาริกาตายแล้ว ขับรถกลับออกมาแล้วก็ลองเลยไปที่น้ำตกนางรองดูสักหน่อยปะไรไป เส้นทางเข้าเรียบราบ ถึงด่านเก็บเงินก็กลับไม่มีการเก็บ ผมเดินเลยเข้าไปตามถนน ผ่านร้านรวงที่อยู่ในอาคารหรู งดงามเชียว พอเลยขึ้นไปถึงน้ำตกก็เหนื่อยพอดี
มีน้ำตกไหลเนืองนองแบบไม่เสียเที่ยว มีนักท่องเที่ยวไปยืนถ่ายรูปบนสะพานข้ามหน้าน้ำตก ได้ภาพมาฝากตามสภาพที่เห็น ปลายเดือนมกราคมแล้ว ปริมาณตกน้อยลงไป ต้นไม้ใบหญ้าเริ่มจะปลิดปลิว โขดหินที่มีอยู่ยังไม่ไหลไปไหน ตอนหนุ่มเดินลงไปเล่นน้ำได้แต่ตอนนี้แก่แล้ว ปีนป่ายไม่ไหวอย่างเก่า จึงใช้กล้องดิจิตอลถ่ายรูปมาฝาก
เดินลงมาตามถนนราดยาง แวะเข้าห้องสุขาที่สร้างด้วยงบประมาณของทางราชการเต็มๆ ดีตามสมควร ปลดทุกข์ได้ไม่เลว ร้านอาหาร ร้านขายของที่ระลึก จัดสร้างให้อย่างถาวรดูดี ได้ยินเสียงนกร้องเจี้ยว เดินไปจนเห็นตัว ปัทโธ่ เจ้านกปรอดเหลืองหงอนนั่นเอง บินเก็บกินลูกไทรสีแดงๆ นักถ่ายรูปนกหากไปเฝ้าจะได้ภาพสวยงามสะใจ
นกปรอดเหลืองหงอน
คิดถึงเมื่อหนุ่ม คิดถึงเมื่อได้ไปเห็นความเปลี่ยนแปลง คิดถึงอดีตที่เคยมาเยี่ยมยาม คิดถึงใบหน้างามของเพื่อนๆที่เคยสนุกและผูกพันกันแต่เก่า แต่ทั้งมวล ตอบได้เลยว่า แม้น้ำตกสาริกาและน้ำตกนางรองจะมีน้ำมากหรือน้ำน้อย ก็เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่มีคุณค่า เหมือนว่าเปลี่ยนที่กินข้าวกลางวันสักวันก็โอเค แล้ววกวนไปท่องเที่ยวยังจุดอื่นได้อีก ก่อนกลับไปบ้านกลางกรุง
