หน้าแรก
เว็บบอร์ด
บทความ
รวมรูปภาพ
ติดต่อเรา
ข่าวสาร
เสือกลิ่นสาบ
ตอน35. ค่าตัวแพง
โดย อินทรี ดำ
เช้านี้ที่กรมป่าไม้ มณีจอดรถคันเก่าไว้หน้าตึกแล้วเดินขึ้นไปยังกองต้นสังกัดชั้น3 มณีหลีกเลี่ยงที่จะไปยืนรอขึ้นลิฟท์พร้อมกับข้าราชการคนอื่นๆซึ่งมีมากมายหลายกอง มณีรู้สึกสบายใจกว่าที่จะค่อยๆก้มหน้าเดินขึ้นไปทีละก้าวๆ เหมือนว่าไม่อยากพบเห็นหน้าใครนัก มณีกลัวความจริงที่จะต้องเห็นสายตาและรอยยิ้มของคนอื่นๆ เคอะเขิน อาย แปลกไปจากมณีคนเดิม แต่ถึงอย่างนั้นก็ตาม เพียงเดินขึ้นไปได้แค่ชั้นที่หนึ่งกลับต้องเผชิญหน้าจังเบอร์
“อ้าว มณี เดินทางกลับมาแล้วหรือ” เสียงคุ้นหูทัก มณีเงยหน้าแล้วต้องรีบก้มไหว้ด้วยความนอบน้อม ท่านอุกฤต มหากาฬ รองอธิบดีกรมป่าไม้ผู้ที่มณีเคารพรัก
“ครับท่าน” มณีตอบแล้วก็นิ่งอึ้งไป ตีหน้าไม่ถูก เช่นเดียวกับท่านก็แสดงสีหน้าอึดอัดใจ
“จะไปรายงานตัวกองต้นสังกัดหรือ เออ ใครเป็นผู้อำนวยการกองนะ อ๋อ ปรีชา” มณียืนระวังตรง สองมือไขว้กันที่เป้ากางเกง
“ครับท่าน”
มณีตอบรับแล้วก็ก้มไหว้อีกครั้ง เป็นฉากสุดท้ายที่ได้พบพานกัน มณีเดินขึ้นไปด้วยกริยาที่เงืองหงอย ซึมๆ ไม่สดใสและร่าเริงเหมือนมณีคนเก่า ผู้มีมนุษยสัมพันธ์ดี อันเป็นที่รู้กันทั่ว
“จะไปเป็นประธานเปิดอบรมเสียหน่อย” ท่านรับไหว้ด้วยรอยยิ้มนิดแล้วก็เดินเข้าไปยังห้องประชุม
มณีเดินทีละก้าวๆ ช้าๆ จนถึงชั้น 3 อันเป็นที่ตั้งต้นสังกัด กองอนุรักษ์ต้นน้ำ มณีโผล่พ้นบันไดขั้นสุดท้ายได้พบเพื่อนร่วมรุ่นคนหนึ่งซึ่งเคยเป็นคนสนิทผู้อำนวยการกองคนเก่า เขาเดินตรงไปทางปีกซ้ายของตัวตึกทันที เขาเหลือบมามองมณีนิดหนึ่งแล้วก็จ้ำอ้าว มณีนึกในใจ เขาคงรีบไปห้องน้ำ มณีเดินผ่านรุ่นน้อง 3 ปีอีกสองคน คนหนึ่งยกมือไหว้แล้วเดินเข้าประตูกอง ส่วนอีกคนทำเมินเหมือนมองไม่เห็น มณีรู้สึกผิดไม่น้อยที่วันนี้ไม่ดังแต่กำลังจะดับ
มีเพียงห้องเดียวที่มณีเข้าไปแล้ว ทุกคนยกมือไหว้และส่งเสียงเรียกทักทายเหมือนเดิม
“สวัสดีค่ะพี่มณี สวัสดีครับพี่มณี” ห้องลงชื่อมาทำงาน ห้องของฝ่ายธุรการของกอง ซึ่งพี่แอ๋วเป็นหัวหน้าฝ่าย แต่พี่แอ๋วยังมาไม่ถึง รถประจำทางสายดินแดงกรมป่าไม้คงติดหนึบ
มณียืนหันรีหันขวางอยู่กลางห้องแคบๆ แต่ไม่ทันจะขยับไปทางไหน ก็ได้ยินเสียงใสๆของพี่แอ๋ว พี่ฝ่ายธุรการผู้มีความพิการที่หลังค่อม ผอมบางและร่างเตี้ยตัวเล็ก พี่แอ๋วพิการเพียงร่างกายแต่หัวใจผ่องแพ้วนพคุณ
“มาแล้วหรือ ข้าราชการพลเรือนดีเด่น คนเด่นคนดัง คนที่พวกเราห้องนี้หวังว่าจะไปเป็นใหญ่เป็นโต วันนี้ปีกหักดังโพล๊ะมาเลย”
พร้อมกับส่งเสียงหัวเราะด้วยรอยยิ้มอบอุ่นเหมือนเดิม มณีหันไปไหว้ แล้วก็เดินไปโอบไหล่เล็กๆ ทำทีเดินแขนห้อยร่องแร่งเหมือนว่าปีกหัก เรียกเสียงหัวเราะได้ครืนใหญ่ พร้อมกันนั้นมณีส่งหนังสือเดินทางให้ตามระเบียบ
“เฮ้ย มื้อเที่ยง ข้าวมันไก่ซอยเสนาโว๊ย พี่เลี้ยงปลอบใจมันหน่อย” เสียงโห่ฮาดังเกรียว สีหน้าดีใจ และสนุกสนานเหมือนทุกครั้งที่มณีเข้ากอง
“ไปรายงานตัวฝ่ายและกองหรือยัง” พี่แอ๋วถาม
“ยัง เพิ่งเข้ามาถึงเดี๋ยวนี้เอง แต่คงไม่สำคัญอะไรนี่ หนังสือถึงก็คงสั่งการมาเองว่าจะให้ทำอะไรไหม”
มณีพูดตอบตามความรู้สึก ไม่ใช่คนสำคัญและเป็นคนตกกระป๋องจะมีใครสนใจกันเล่า
หลังอาหารเที่ยง มณีขอแยกตัวไปทำภารกิจส่วนตัว มณีเดินไปจนถึงห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ใกล้ถนนลาดพร้าว มณีเดินไปร้านหนังสือ แล้วก็เดินวนเวียนดูหนังสือไปตามประสาคนชอบอ่าน เดินวนไปวนมาเหมือนเสือติดจั่น
ได้เวลาที่ต้องไปรับลูกที่โรงเรียน มณีขับรถไปตามกำหนดเวลา จอดรถแล้วก็นั่งรอตรงส่วนที่โรงเรียนกำหนด ลูกๆดีใจที่วันนี้พ่อมารับตรงเวลาเลิกเรียน ไม่ต้องนั่งรอแม่ซึ่งกว่าแม่จะเลิกงาน แล้วยังต้องขับรถฝ่าจราจลมาอีกกว่า 45 นาที วันนี้เราสามคนก็บึ่งกลับไปบ้านแต่วันกว่าที่เคย
มณีใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการเดินทางไปส่งลูกเมียตามหน้าที่แล้วก็ลงชื่อเข้าทำงาน มณีกลายเป็นข้าราชการพลเรือนดีเด่น คนขยันทำงานนักหนา แต่ไม่มีคำสั่งให้ปฏิบัติงานใดๆ
แต่มณีก็ต้องมาลงชื่อเช้าเข้าทำงาน แล้วก็ลงเวลากลับไปรวดเดียว ตามธรรมเนียมปฏิบัติของข้าราชการ
แต่ละวันหลังลงชื่อทำงาน มณีจะนั่งพูดคุยหยอกล้อกันเล่นๆ แล้วก็เดินไปหาฝ่ายประชาสัมพันธ์ซึ่งเคยมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันตลอดมา นั่งคุย นั่งดื่มกาแฟ แล้วก็กลับไปเดินเล่นตามห้างสรรพสินค้า วันว่างเปล่าเหล่านี้ชั่วชีวิตราชการก็เพิ่งจะได้ปฏิบัติเช่นนี้ ตกงานแต่ได้เงินเดือนเหมือนปกติ เช้าเย็นเซ็นต์ชื่อสองตัวได้เงินเดือนเกินคุ้ม
“พ.ต.ต.ประชา พูนวิวัฒน์ ตำรวจนักเขียนผู้เคยได้ชื่อว่ามีค่าตัวแพงที่สุดเขียนบรรทัดละ 8 บาท โธ่เอ๋ย มณี เซ็นต์ชื่อแค่สองตัว ได้ตั้งหมื่นเก้าพันบาท ค่าตัวแพงกว่านะคร๊าบ”
เป็นตลกร้ายยามเมื่อนั่งล้อมโต๊ะกินข้าวเที่ยงด้วยกันในหมู่เพื่อนที่รู้ใจ
มณีหัวเราะร่วนแต่ปวดใจ