แป้งจี่ที่ทุ่งเสลี่ยม สุโขทัย โดย ป่าน ศรนารายณ์ เรื่อง-ภาพ

แป้งจี่ที่ทุ่งเสลี่ยม สุโขทัย

โดย ป่าน ศรนารายณ์ เรื่อง-ภาพ

               ต้นฤดูร้อนที่ผ่านมา ได้ไปเยือนอำเภอทุ่งเสลี่ยม จังหวัดสุโขทัย ระหว่างช่วงต่อการเดินทางได้แวะเวียนเข้าไปในตลาดนัดที่วัดกลางเมือง ตามประสาคนชอบซอกแซกซื้อหาของกินเล่นๆ พอว่าเพลินๆ แต่ที่อยากได้มากคือ อาหารที่กินได้ง่ายๆ หรือกินเล่นๆ จะว่าเป็นอาหารก็ไม่ใช่ จะว่าเป็นขนมก็ไม่เชิง มันคือผลผลิตจากการทำอาหารชนิดหนึ่งซึ่งเรียกว่า ขนมเส้นในภาษาท้องถิ่น แต่ภาคกลางก็เรียกกันว่าขนมจีน 

               ผลผลิตที่กล่าวถึงนี้คือ แป้งจี่ ซึ่งต่างจากข้าวจี่ของชาวอีสาน ที่เคยเขียนเล่าไว้ในหน้าต่างนี้ แฮ่ ตามมาเถอะแล้วจะรู้ว่ามันแตกต่าง 

แป้งจี่ ทำจากแป้งทำขนมจีน

               ป่านเดินไปในตลาดนัดหลังวัดทุ่งเสลี่ยม บริเวณหน้าอุโบสถ แม่ค้าตั้งร้านเรียงกันไปตามรูปแบบตลาดนัด ใครจะตั้งตรงไหนก็จับสลากเลือกที่กันทุกครั้ง จะได้ทำเลดีหรือไม่ได้ก็ไม่มีสิทธิเกี่ยง ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับว่า แม่ค้าที่นำสินค้าของตนมาขายนั้น ถนัดและมีฝีมือด้านไหน ป่านเดินไปจนเจอเจ้าขนมจีนหรือขนมเส้น น้ำเงี้ยวอย่างทางเหนือ แต่ก็มีน้ำยาอยู่ด้วย แม่ค้าน่าจะอายุกว่า 58 ปี หน้าตาก็เหมือนคนพื้นบ้านถิ่นล้านนาตอนใต้เช่นสุโขทัย สำเนียงที่พูดกันหรือ อู้ กันนั้นเป็นภาษาเหนือ 

               แม่ค้าขนมจีนคนนี้กำลังปั้นก้อนแป้งขนมจีนแล้วบีบให้แบนๆ วางไปบนตะแกรงเหล็กบนเตาถ่าน เป็นแป้งที่ทำมาจากแป้งที่ใช้นวดแล้วรีดเป็นเส้นขนมจีน เหนียวหนึบ แป้งค่อยๆแห้งด้วยแรงไฟในเตา(ไฟอ่อน) จนเริ่มงวดเข้า กลิ่นหอมโชยมาเข้าจมูก ก็แค่รอให้มันกรอบนอกนุ่มใน เนื้อแป้งเมื่อถูกน้ำลายก็ออกรสหวานนิดๆติดลิ้น อดใจไม่ไหวหรอกต้องซื้อมากัดกินเล่นๆระหว่างนั่งรถต่อไป  

               กินแป้งจี่ล้วนที่ไม่ได้ทาไข่อย่างข้าวเหนียวจี่ของชาวอีสาน ก็อร่อยไปอีกแบบหนึ่ง แต่ความจริงเห็นแป้งจี่แล้วป่านคิดถึงแม่มากกว่า เพราะว่าทุกครั้งที่แม่ทำขนมจีนน้ำยาก็อดที่จะปั้นแป้งจี่ปิ้งทิ้งใต้เตาถ่านให้ลูกๆได้กินเล่นกันทุกครั้ง แม่จ๋า ลูกคิดถึงแม่เสมอจ้ะ