หน้าแรก
เว็บบอร์ด
บทความ
รวมรูปภาพ
ติดต่อเรา
ข่าวสาร
บัตรนำเที่ยวมีปัญหา
โดย วิโรจน์ สิตประเสริฐนันท์ เรื่อง
เมื่อวันที่ 4 เมษายน 2557 – บัตรผู้นำเที่ยวมีปัญหา โดย นายวิโรจน์ สิตประเสริฐนันท์ นายกสมาคมมัคคุเทศก์อาชีพแห่งประเทศไทย ได้ทำหนังสือร้องเรียนรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา ขอให้ทบทวนกฎกระทรวงการขึ้นทะเบียนผู้นำเที่ยว พ.ศ. 2555 และ วิธีการปฏิบัติการออกบัตรผู้นำเที่ยวให้กับมัคคุเทศก์ ที่ไม่สอดคล้องและขัดต่อเจตนารมณ์ของพระราชบัญญัติธุรกิจนำเที่ยวและมัคคุเทศก์ พ.ศ. 2551
กล่าวคือ พ.ร.บ. ธุรกิจนำเที่ยวและมัคคุเทศก์ พ.ศ. 2551 หมวด 4 ว่าด้วยผู้นำเที่ยว ระบุว่า
“มาตรา 64 ผู้ใดประสงค์จะเป็นผู้นำเที่ยวต้องขึ้นทะเบียนเป็นผู้นำเที่ยวไว้กับสำนักงานตามหลักเกณฑ์และวิธีการทีกำหนดในกฎกระทรวง
กฎกระทรวงตามวรรคหนึ่งให้กำหนดคุณสมบัติของผู้นำเที่ยวไว้ด้วย
ผู้ซึ่งได้รับใบอนุญาตเป็นมัคคุเทศก์และมีคุณสมบัติตามวรรคสอง ให้ปฏิบัติหน้าที่เป็นผู้นำเที่ยวได้โดยไม่ต้องขึ้นทะเบียนตามวรรคหนึ่ง แต่ให้แจ้งให้นายทะเบียนทราบเพื่อประโยชน์ด้านข้อมูลของสำนักงาน”
จากมาตราดังกล่าวการได้รับใบอนุญาตเป็นมัคคุเทศก์ถือเป็นสิทธิและคุณสมบัติที่เป็นสาระสำคัญสูงสุดต่อบทบัญญัติหลักคือพระราชบัญญัติธุรกิจนำเที่ยวและมัคคุเทศก์ พ.ศ. 2551 ที่ไม่สามารถจะออกกฎกระทรวงหรือประกาศใด ๆ ที่จะขัดหรือแย้งต่อพระราชบัญญัติที่มีสถานะสูงกว่าได้ แต่กฎกระทรวงดังกล่าวได้กำหนดคุณสมบัติของผู้นำเที่ยวไว้ดังนี้
“ข้อ 1 ผู้นำเที่ยวต้องมีคุณสมบัติ ดังต่อไปนี้
(1) มีอายุไม่ต่ำกว่ายี่สิบปีบริบูรณ์ในวันยื่นคำขอขึ้นทะเบียนเป็นผู้นำเที่ยว”
ซึ่งในคุณสมบัติ (1) ดังกล่าว ทำให้มัคคุเทศก์ที่ได้ใบอนุญาตเป็นมัคคุเทศก์ขาดสิทธิใน
การเป็นผู้นำเที่ยวหากอายุต่ำกว่า 20 ปี ถือว่าขัดต่อมาตรา 50 แห่งพระราชบัญญัติธุรกิจนำเที่ยวและมัคคุเทศก์ พ.ศ. 2551 ทีกำหนดให้ผู้ขอรับใบอนุญาตเป็นมัคคุเทศก์ตาม (1) (ก) มีอายุไม่ต่ำกว่าสิบแปดปีบริบูรณ์ในวันยื่นคำขอรับใบอนุญาตเป็นมัคคุเทศก์
นอกจากนี้ ในแนวทางวิธีการปฏิบัติการออกบัตรผู้นำเที่ยวก็ขัดต่อ
พระราชบัญญัติธุรกิจนำเที่ยวและมัคคุเทศก์ พ.ศ. 2551 ในการเลือกปฏิบัติต่อการรับสิทธิการเป็นผู้นำเที่ยวของมัคคุเทศก์ กล่าวคือ ทั้งการบัญญัติตามมาตราในพระราชบัญญัติดังกล่าว และกฎกระทรวงได้กล่าวอย่างชัดเจนว่าให้ “ผู้ได้รับใบอนุญาตเป็นมัคคุเทศก์” ให้ปฏิบัติหน้าที่เป็นผู้นำเที่ยวได้โดยไม่ต้องขึ้นทะเบียน แต่ให้แจ้งให้นายทะเบียนทราบเพื่อประโยชน์ด้านข้อมูลของสำนักงาน
แต่ในวิธีการปฏิบัติการขึ้นทะเบียนเป็นผู้นำเที่ยวและออกบัตรผู้นำเที่ยวนั้น ปรากฏว่าทาง
สำนักทะเบียนธุรกิจนำเที่ยวและมัคคุเทศก์ได้ให้ผู้ได้รับใบอนุญาตมัคคุเทศก์ประเภททั่วไป (ต่างประเทศ) เท่านั้น ที่จะทำหน้าที่เป็นผู้นำเที่ยวนำนักท่องเที่ยวชาวไทยไปเที่ยวต่างประเทศได้ โดยอนุมัติให้ขึ้นทะเบียนและออกบัตรผู้นำเที่ยวให้อีกด้วย ซึ่งขัดและไม่สอดคล้องกับพระราชบัญญัติธุรกิจนำเที่ยวและมัคคุเทศก์ พ.ศ. 2551 เพราะ ตามข้อเท็จจริงนั้นเจตนารมณ์ของกฎหมายดังกล่าวให้เฉพาะผู้ที่ไม่มีใบอนุญาตเป็นมัคคุเทศก์ในประเภทใด ๆ เท่านั้นที่จะต้องขึ้นทะเบียนเป็นผู้นำเที่ยว อีกทั้งตามกฎหมายไม่ได้กำหนดให้มีบัตรผู้นำเที่ยว แต่ผู้ได้รับใบอนุญาตเป็นมัคคุเทศก์ต้องมีบัตรประจำตัวตามที่ระบุไว้ (มาตรา 57 วรรคสาม) ส่วนบัตรผู้นำเที่ยวนั้นเป็นเพียงการนำเสนอจากตนเองในฐานะหนึ่งในคณะอนุกรรมการยกร่างอนุบัญญัติตามพระราชบัญญัติธุรกิจนำเที่ยวและมัคคุเทศก์ พ.ศ. 2551 ได้เสนอที่ประชุมให้มีการออกบัตรผู้นำเที่ยวให้ด้วยเพื่อไว้เป็นหลักฐานเท่านั้น (ไม่ได้มีสาระสำคัญทางกฎหมาย เพียงได้ขึ้นทะเบียนผู้นำเที่ยวก็เพียงพอแล้ว) ซึ่งหมายถึงไม่จำเป็นต้องมีการออกบัตรผู้นำเที่ยวก็ได้ เพราะกฎหมายเน้นความสำคัญของการออกใบอนุญาตเป็นมัคคุเทศก์เท่านั้น และดังนี้ จึงหมายถึงการให้สิทธิกับมัคคุเทศก์ทุกประเภท และไม่ต้องขึ้นทะเบียนเป็นผู้นำเที่ยวอีก นอกจากแจ้งเป็นข้อมูลเท่านั้น
ด้วยเหตุนี้จึงขอให้ทบทวนการออกกฎกระทรวงและวิธีการปฏิบัติในการขึ้นทะเบียนและออกบัตรผู้นำเที่ยวให้กับผู้ได้รับใบอนุญาตเป็นมัคคุเทศก์ โดยขอให้ยุติวิธีการปฏิบัติที่ให้มัคคุเทศก์ประเภททั่วไป (ต่างประเทศ) เท่านั้นมาขึ้นทะเบียนและออกบัตรผู้นำเที่ยวให้ เพราะตามกฎหมายผู้ได้รับอนุญาตเป็นมัคคุเทศก์และมีบัตรประจำตัวมัคคุเทศก์นั้นก็ได้แสดงถึงนัยยะสำคัญที่ใช้ปฏิบัติหน้าที่เป็นผู้นำเที่ยวตามกฎหมายได้อยู่แล้ว มิฉะนั้น ต้องออกบัตรผู้นำเที่ยวให้มัคคุเทศก์ทุกประเภทอีกประมาณ 50,000 คน ตามนัยยะที่ได้กล่าวถึงข้างต้น คือมัคคุเทศก์ตามกฎหมายที่ให้สิทธิการปฏิบัติหน้าที่เป็นผู้นำเที่ยวที่ไม่ได้บัญญัติให้หมายถึงเฉพาะมัคคุเทศก์ทั่วไป (ต่างประเทศ) หรือที่มีบัตรประจำตัวสีเงินหรือที่เรียกว่าบัตรแพลตตินั่มแต่อย่างใด ดังนั้น จะเป็นการสูญเสียงบประมาณโดยใช่เหตุ และที่สำคัญยังทำให้เกิดความสับสนและลดทอนสิทธิและศักดิ์ศรีของบัตรมัคคุเทศก์ที่ได้รับสิทธิตามกฎหมาย แต่กลับกลายเป็นว่าต้องมาขอมีบัตรผู้นำเที่ยวด้วย (ทั้ง ๆ ที่กฎหมายก็ไม่ได้ระบุให้มี) จึงจะสามารถไปปฏิบัติหน้าที่เป็นผู้นำเที่ยวได้ เท่ากับเป็นการละเมิดสิทธิของมัคคุเทศก์ประเภทต่าง ๆ ที่ไม่สามารถจะไปประกอบอาชีพในกรณีที่จะไปปฏิบัติหน้าที่เป็นผู้นำเที่ยว ที่กรณีมีอายุต่ำกว่า 20 ปี แต่มีบัตรมัคคุเทศก์ทั่วไปแล้ว รวมทั้งมัคคุเทศก์ประเภทอื่น ๆ ที่จะต้องไปเข้ารับการอบรมหลักสูตรผู้นำเที่ยวเพิ่มเติมอีก ทั้ง ๆ ที่มีสิทธิอยู่แล้วตามกฎหมาย และไม่มีบทบัญญัติในมาตราใด ๆ ของ พ.ร.บ. ดังกล่าวที่ห้ามมัคคุเทศก์ประเภทอื่น ๆ และรวมทั้งไม่มีบทบัญญัติว่าให้สิทธิเฉพาะมัคคุเทศก์ประเภททั่วไปเท่านั้นที่จะเป็นผู้นำเที่ยวได้ แม้กระทั่งในกฎกระทรวงและประกาศที่เกี่ยวเนื่องก็ไม่ได้มีการกล่าวไว้เป็นการเฉพาะแต่ประการใด นอกจากนี้ ยังทำให้ผู้ที่ไม่ได้รับใบอนุญาตมัคคุเทศก์ที่สมควรจะได้รับบัตรผู้นำเที่ยว เป็นหลักฐานไว้ก่อน กลับได้ล่าช้าเพราะไปทำให้กับผู้มีบัตรประจำตัวมัคคุเทศก์อยู่แล้วซึ่งไม่มีความจำเป็นต้องมีบัตรผู้นำเที่ยวเสียก่อนอีก