หน้าแรก
เว็บบอร์ด
บทความ
รวมรูปภาพ
ติดต่อเรา
ข่าวสาร
บ้านทุ่งแสนสุข
ตอน32.โชคชะตา ฟ้าลิขิต
โดย มณีดิน
วันเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนไปไม่มีวันหยุด ตราบที่ดวงตะวันขึ้นทางทิศตะวันออกแล้วเคลื่อนคล้อยไปทางทิศตะวันตก บางวันสาดแสงสีแดงอมส้ม แม่บอกว่า ผีกำลังตากผ้าอ้อม เป็นคำบอกเล่าที่ทำให้หวาดไหวไปกับอารมณ์กลัว ขนลุกเกรียวเมื่อนึกถึงหนังกลางแปลงเรื่องแม่นาคพระโขนง ผมกับทุยกระเถิบตัวเข้าใกล้แม่
ความมืดโรยตัวห่มคลุมท้องฟ้าจนดำสนิท คืนนี้เป็นวันข้างแรม 7 ค่ำเสียด้วย ดวงจันทร์ช่างขี้คร้านจะเยื้องกรายมาบนขอบฟ้า มองเลยไปฝั่งวัดเห็นเพียงเงาจั่วหลังคากุฎีทรงไทยแหลมๆ เสียงระฆังดังหง่างเหงง ไอ้เชิดอีกละมั่งที่ขึ้นไปตี สลับกับเสียงตะละลุ่มตุ้มเหม้งที่ไอ้เปี๊ยกตีกลองประกอบกันเหมือนทุกค่ำเช้า ตะลุ่มตุ้มเหม้ง ตะลุ่มตุ้มเหม้ง
“ได้เวลาพระลงวัดแล้ว”
แม่ยกมือจรดเหนือหัว เปล่งเสียง สาธุ ผมกับทุยทำตามทั้งๆที่ยังนั่งเอียงอิงข้างแม่ เสียงพระสงฆ์”สวดมนต์เย็น”ดังแว่ววิเวกมาแต่ไกล นานนับชั่วยามเสียงพระสวดมนต์เงียบลงไป ราตรีกาลสนิทแนบในความวิเวกวิเหวโหว แม่หอบเสื่อแล้วออกปากชวนไปนอนเล่นที่ระเบียงหน้าบ้านเหมือนเคย ท้องฟ้ามืดมิดสนิทจริง แต่ดวงดาวสกาวท้องฟ้า
“ดวงจันทร์วันแรม 7 ค่ำ คงจะโผล่เอาตอนยามสองไปแล้ว ไม่มีแสงจันทร์ก็ดีนะ มีดวงดาวเกลื่อนท้องฟ้าเลย เห็นไหม” แม่พูดไปแล้วก็ว้ายแขนไปทั่วท้องฟ้า
“แม่ ดาวลูกไก่มายัง” ทุยกระซิบค่อยๆ ผมเพ่งมองหาไปทั่วๆ แล้วชี้ให้ทุยเห็น
“โน่นไง กลุ่มดาวเล็กๆที่แสงริบหรี่ๆ แต่มันกระพริบๆนะ” ผมพูดไปก็นึกในใจ เพลงดาวลูกไก่ที่นักร้องชื่อ พร ภิรมย์ ขับร้องไพเราะที่สุด
“แหม เก่งมากดำ ที่ยังจำได้ คืนนี้จะร้องเพลงดาวลูกไก่ให้แม่ฟังหรือเปล่า” แม่ยุ ทุยกระแซะ “เอาซิ เอาซิ”
ผมหรือจะทนได้ บทเพลงดาวลูกไก่ไขขาน แม่หัวเราะชอบใจ ทุยตบมือ ผมเพ่งกระแสจิตต์ไปที่เนื้อเพลง
บนผืนเสื่อกกที่แม่ถักทอ เป็นประโยชน์ไปทุกเรื่อง นอนเล่นนอกชานเมื่อไรก็ได้ใช้ ไปดูหนังดูลิเกก็ม้วนหิ้วไปด้วย เป็นภูมิปัญญาที่แม่ทำตามผู้ใหญ่สอนสั่ง ลมเย็นพัดผ่านมาชื่นใจ ความสุขสมของผมและทุยทุกค่ำคืนที่ได้นอนแนบข้างแม่กันคนละข้าง ที่นอกชานบนเสื้อกกผืนนี้มีเรื่องเล่ามากมาย
“จำได้ไหมที่แม่เคยบอกว่า โชคชะตาคนทุกคนนั้นมีพระพรหมกำหนดอยู่บนสวรรค์”
เราสองเงียบสนิท ไม่มีใครตอบ หวั่นๆว่าแม่จะเล่าเรื่องผีสางนางไม้ให้กลัวอีกหรือเปล่า เสียงแม่พูดเบาๆต่อไปก่อนจะร่ายยาว
“อากงมาจากเมืองจีนตั้งแต่อายุแค่ 9 ขวบ มากับพี่น้อง 4 คน แต่ละคนก็ช่วยกันทำมาหากิน จนกล้าแกร่งก็แยกย้ายจากกันไป คนหนึ่งทำมาค้าขายได้เมียอยู่ตลาดศาลเจ้าโรงทอง ริมฝั่งแม่น้ำน้อย คนนี้รวยมาก เป็นเจ้าของเรือเขียวเรือแดงล่องแม่น้ำไปกรุงเทพ อีกคนหนึ่งอยู่ใต้น้ำลงไปหน่อย เปิดห้องค้าขายเป็นร้านโชว์ห่วยคูหาเดียวแถวๆบางจัก คนนี้ไม่รวยพออยู่พอกิน อีกคนหนึ่งเหมือนว่าไปไกลไปทางโคราชโน่นเชียว แล้วหายสาบสูญไปไม่ติดต่อญาติพี่น้อง เหลือแต่อากงคนเดียวเทียวไปเทียวมาค้าขายทุกอย่างจากตลาดศาลเจ้าโรงทองมาตามแม่น้ำน้อยแล้วแยกเข้ามาไกลถึงคลองห้วยคัน” แม่เงียบเสียง ผมอดใจไม่ไหว
“แล้วยังไงแม่” แม่ถอนหายใจเฮือกหนึ่งแล้วก็เล่าต่อ
“เนื้อคู่กันแล้วก็ไม่แคล้วกัน ฟ้าลิขิตให้อากงได้มาแต่งงานกับอาม้าน่ะซิ”
“คิดไหมว่าอากงอยู่ไกลถึงเมืองจีน อยู่ที่ไหนแม่ก็ยังไม่รู้เลย แล้วจู่ๆจะมาแต่งงานอยู่กับอาม้าได้ยังไง ถ้าไม่ใช่ โชคชะตาฟ้าลิขิต” แม่นิ่งแล้วก็นึกขึ้นได้
“เตี่ยเองนี่ไง ก็มาไกลแสนไกล จนได้มาแต่งงานกับแม่ มีลูกเป็นลิงตัวผู้สองตัวนี่ไง” แม่หัวเราะแล้วไล่เอามือจี้กระเอวผมสองคน เสียงหัวเราะดังกลบเรื่องเล่าไปสิ้น
“จำไว้นะ ชีวิตคนเราขึ้นอยู่ที่โชคชะตา ฟ้าลิขิตมาแล้ว”
คืนนั้นคืนข้างแรม 7 ค่ำ พวกเราเข้านอนก่อนที่พระจันทร์จะแมนขึ้นจากขอบฟ้า เรื่องที่แม่เล่าแต่ละวันไม่เคยซ้ำกัน เหมือนแม่ฉายหนังให้ดูทีละตอนๆ ผมจดจำเรื่องเล่าของแม่ได้มาก ผมอายุ 9 ขวบย่าง 10ขวบแล้ว แกร่งและซนไม่แพ้ใคร
วันหนึ่ง ตะวันกำลังรอนๆ ท้องฟ้ามืดครึ้มไปด้วยเมฆฝน ผมกับเสริมไปช่วยเก็บโต๊ะเก้าอี้ที่ร้านกาแฟตาใหญ่เหมือนทุกเย็น ด้วยความหวังว่าจะได้กินโอเลี้ยงก้นถุง หอมหวานชื่นใจ ไม่ใช่มีแค่ผมกับเสริม แต่เด็กๆรุ่นเดียวกับผมก็มาที่ร้านกาแฟตาใหญ่บ้าง กาแฟตาเท่งบ้าง แม่ค้าที่ขายของที่ใต้ต้นก้ามปูหน้าวัดต่างรีบเก็บงำ กลัวฝนตกจะกลับบ้านลำบาก
ท้องฟ้าวันนั้นดูน่ากลัว เสียงฟ้าร้องแผดก้อง ยายม้วนท้องโย้เมียตาเท่งหอบข้าวของพะรุงพะรัง ลูกชายตัวน้อยเดินตามไปติดๆ ยายยุงคู่แฝดกับยายยอมเป็นแม่ค้าทอดกล้วยแขกหาบของขึ้นบ่า แล้วขบวนแม่ค้าหน้าวัดก็เดินจ้ำไปตามทาง เพื่อไปบ้านห้วยคันใต้ ทางเดินเล็กๆเห็นเป็นทิวลาดขึ้นไปบนเนินหลังบ้านมหาเอิบ เมฆฝนดำครึ้มลอยต่ำ แสงฟ้าแลบแปบปลาบ น่ากลัวและน่าเสี่ยวสยอง
ทันใด สายฟ้าฟาดเปรี้ยงๆ แสงไฟจากฟ้าฟาดไปตกตรงกลุ่มยายม้วน ลูกชาย ยายยุง และยายยอม ฝุ่นตลบไปทั้งเนิน พวกที่ยังเก็บของอยู่ที่หน้าวัด ได้แต่ยืนตกตะลึง บางคนร้องเสียงหลง บางคนถึงกับเข่าอ่อนนั่งลงเผละ ตาเท่งวิ่งถลาไปยังจุดที่เมียและลูกล้มคว่ำ กระเด็นกระดอนกันไป ผมกับเสริมและทุกๆคน ต่างก็วิ่งไปยังที่เกิดเหตุ กลิ่นเหม็นไหม้คลุ้งไปทั่ว
ยายม้วนท้องโย้และลูกชายรอดตาย ยายยอมแฝดพี่ก็รอดตาย แต่ยายยุงตายคาที่ ผมนึกถึงคำที่แม่ย้ำในค่ำคืนเดือนแรม 7 ค่ำได้ในทันที
“จำไว้นะ ชีวิตคนเราขึ้นอยู่ที่โชคชะตา ฟ้าลิขิตมาแล้ว”
หลังจากนั้น ยายม้วนเปลี่ยนชื่อลูกชายให้ใหม่ว่า ไอ้ฟ้าฟื้น ด้วยโชคชะตาฟ้าลิขิตเชียว