เพื่อนเก่า เหล้าดี ที่พักเยี่ยม คือความสุข

เพื่อนเก่า เหล้าดี ที่พักเยี่ยม คือความสุข

โดย ธงชัย เปาอินทร์ เรื่อง-ภาพ

            บ้านเก่าบ้านเกิดของพวกเราเป็นท้องทุ่งแขวงเมืองวิเศษไชยชาญ  มีคลองห้วยคันแหลนไหลพาดผ่านจากเหนือลงใต้ ศูนย์กลางของหมู่บ้านอยู่ที่วัดห้วยคันแหลน ถ้าเป็นหมู่บ้านเหนือวัดก็เรียกว่าบ้านห้วยคันแหลนเหนือหรือสั้นๆว่าบ้านเหนือ ถ้าใต้วัดห้วยคันแหลนลงไปทางท้ายน้ำก็เรียกว่าบ้านห้วยคันแหลนใต้หรือบ้านใต้

คลองห้วยคันแหลนวันนี้ ตื้นเขิน แคบ น้ำขุ่น เศร้าจริงๆ

            ใต้บ้านใต้ลงไปเป็นบ้านหลักขอน มีวัดกำแพงมณีเป็นศูนย์รวมใจ ทุกคนทุกหมู่บ้านย่านแขวงเมืองวิเศษไชยชาญมากราบไหว้หลวงพ่อแก่น  ใต้ลงไปอีกเป็นบ้านตลาดใหม่ มีวัดตลาดใหม่เป็นศูนย์รวมใจเช่นกัน ที่วัดนี้มีศานุศิษย์หลวงพ่อซำมากราบไหว้และให้ความเคารพด้วยว่าท่านเป็นสงฆ์ผู้คงวิชารักษาอาการเจ็บไข้ได้ป่วย

ช่วงชัย เปาอินทร์ 

             ความผูกพันของพวกเราผ่านสายน้ำที่ไหลหลั่งจากเหนือ ซึ่งตอนเป็นเด็กมีความรู้แค่นั้น ปากตะโกนกันแต่ว่า น้ำเหนือหลากแล้ว ๆ  เมื่อถึงหน้าน้ำหลากจากน้ำที่ปนเปื้อนด้วยตะกอนดินแดงอมเทาสีขุ่นๆ จนถึงเมื่อน้ำเต็มฝั่ง  น้ำก็ใสไหลเย็นเห็นตัวปลา  เป็นฤดูน้ำที่มีความสุข ได้พายเรือไปโรงเรียน ได้ตกปลาทอดแหหากุ้งมากินในบ้าน ได้ซื้อขนมกล้วยแขกยายยอมและยายยุงใส่กระทงใบตองเขียวๆ ได้กระโดดลงเล่นในแม่น้ำสวยใสของเราทุกวัน

ป็อก-พิทักษ์ ผู้กว้างขวางนนทบุรี

             โรงเรียนกำแพงมณีวิทยา เป็นโรงเรียนราษฎร์ที่สร้างโดยผู้อำนวยการเอิบ พิณเสนาะ  อาศัยศาลาวัดกำแพงมณีเป็นอาคารเรียน ซึ่งเป็นศาลายกพื้นสูงพ้นน้ำยามหน้าน้ำเต็มฝั่ง พวกเราพายเรือจากบ้านหลักขอนและบ้านตลาดใหม่ย้อนน้ำขึ้นมาเรียน ส่วนพวกบ้านห้วยคันแหลนเหนือและบ้านห้วยคันแหลนใต้ก็พายเรือล่องน้ำมาเรียน เรือผูกไว้กับบันไดหน้าศาลาวัด

อาจารย์บุญชู เข้ม

            ยามแล้งน้ำลดหมดคลอง พวกเราก็เดินกันมาเรียน กลุ่มบ้านไหนก็เดินไปและกลับด้วยกัน วันรุ่งของพรุ่งนี้ก็ได้มาพบและเรียนร่วมกันอีก เหมือนว่าได้พบหน้าค่าตากันเป็นอาจิณ เป็นมิตรจิตที่ฝังรากลึกลงในหัวใจที่ใสบริสุทธิ์ เป็นความผูกพันยามที่ได้มาเรียนและร้องเพลงชาติร่วมกัน และห่วงยามเมื่อถูกครูตีจนก้นเขียวเพราะความซุกซน

ผู้ตรวจราชการฯ ยงยุทธ์

            โรงเรียนกำแพงมณีวิทยาได้ย้ายจากศาลาการเปรียญวัดกำแพงมณี มาเปิดสอนที่ศาลาการเปรียญวัดห้วยคันแหลนด้วยเหตุผลใดไม่แจ้งประจักษ์นัก แต่พวกเราก็ยังมาเรียนร่วมกันด้วยความผูกพันฉันเพื่อนร่วมสถาบัน เป็นเพื่อนในนิยามของคำว่าเพื่อนสมัยวัยเด็กๆที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง เมื่อเรียนจบก็แยกย้ายไปเรียนต่อกันตามประสงค์ของตนเองและของพ่อแม่ที่แนะนำให้ แต่ความรู้สึกนึกถึงยังไม่วายวาง เพราะความสุขยามนั้นตราตรึงใจ

พ่อหม้ายสารวัตรทหาร

           กาลเวลาเปลี่ยนไป โรงเรียนกำแพงมณีวิทยาของพวกเราเปลี่ยนสภาพไปจนในที่สุดก็ไม่เหลือแม้แต่ชื่อโรงเรียน  ไม่มีใครจำได้ว่าเมื่อไรที่พวกเราเริ่มคิดถึงภาพแห่งความหลังแสนสุข รู้และจดจำได้ว่า ได้มีการชักชวนกันมาสังสรรค์ศิษย์เก่าโรงเรียนวัดกำแพงมณีวิทยาที่หน้าโรงเรียนวัดห้วยคันแหลน ในงานคืนนั้น มีครูที่เคยหวดก้นและสอนสั่งพวกเรามาให้กราบไหว้อำนวยพร น้ำตาที่คลอเบ้ายามก้มกราบไหลรดมือเหี่ยวแสนอบอุ่นของครู แหมะๆ

ไม่รู้ชื่อครับ

           จากวันนั้นจนวันนี้ ไม่มีงานสังสรรค์รวมหมู่ เหลือเพียงกลุ่มเพื่อนร่วมชั้นที่ยังสนิทแนบแน่น ด้วยกาลเวลาที่เปลี่ยนผ่านและวัยที่ล่วงเลย ภายใต้สภาวะทางสังคมและเศรษฐกิจเปลี่ยน ยังเหลือกลุ่มเพื่อนโรงเรียนวัดกำแพงมณีวิทยากลุ่มเล็กๆแต่รวมอายุกันทั้งหมดในปีนี้ 6 คนก็ตกที่ใกล้ 400 ปี ไม่น้อยนะ

นกกินผึ้ง จาบคาหัวสีส้ม

           ความผูกพันที่เหลืออยู่มิได้ขึ้นกับสถานะทางสังคม แต่เหลือเพียงความเป็นเพื่อนในวัยเด็ก จากวันนั้นถึงวันนี้ความสัมพันธ์กว่า 55 ปียังมิเสื่อมคลาย เสียงพูดคุยยังเป็นกันเอง อาจารย์บุญชูยังเสียงดังฟังชัดแม้ใบหน้าจะเริ่มมีริ้วรอยตีนกาไปทั่ว พิทักษ์ ป๊อกของเพื่อนๆยังมาดนิ่ง แต่เลิกดื่มไปตามสุขภาพของวัย ผู้ตรวจยงยุทธ์ยังตัวเล็กๆเสียงค่อยๆแต่ยวนกวนโอ๊ยเหมือนเดิม ส่วนช่วงชัยสูงใหญ่สง่างามแบบว่าหล่อตลอดกาล ซึ่งผูกพันเพื่อนเก่าเสมอมา

           ขาดเพื่อนร่วมเรียนและร่วมทุ่งร่วมแขวงไปอีกหลายคน แต่ก็ยังเหลือไอ้ดำ ธงชัย ที่ไปไหนก็ไปกัน  ขอเพียงฉันได้ถ่ายรูปและเก็บเรื่องราวมาเขียน ตามติดด้วยเพื่อนเกิน60อีกคนเป็นน้องสุดท้องที่ยังแข็งแรงพอที่จะช่วยเป็นพลขับตลอดเส้นทางท่องเที่ยว โด่ง-สารวัตรทหาร กล้าที่ประกาศต่อหน้าสาวๆด้วยความมั่นใจ เมียผมเสียไปแล้วครับ (เสียงหัวเราะดังกราวเมื่อตบท้ายว่า ตายไปหนึ่งเหลืออีกสาม)

คุณนาย สุภางค์ จันเต็ง ภรรยาท่านนายอำเภอปากท่อ อวยพรวันเกิด

            เส้นทางท่องเที่ยวยามวัยเหี่ยวและโรยราไม่กล้าท้าทายกับยอดเขาสูงเสียดฟ้า ต้องปีนและเดินไปอีก3-5ชั่วโมง หรือตะลุยน้ำไปตามโขดเขาเพื่อจะไปถ่ายรูปกับน้ำตกสวยๆเหมือนยามหนุ่มแน่นแข็งแรงแกร่งสมชายชาตรี  วันนี้จึงเป็นการวางเส้นทางท่องเที่ยวแบบสบายๆสไตล์เพื่อนเก่า เหล้าดี ที่พักเยี่ยม ชีลๆกับอากาศเย็นๆ ลมพัดต้องผิวกายแล้วชื่นใจที่สำคัญได้แวะเวียนไปเยี่ยมเยียนเพื่อนๆตามเส้นทางที่ผ่าน ชมโครงการน่าสนใจ

            จากกรุงเทพมหานครมุ่งหน้าไปตามถนนสายเพชรเกษม ลงไปจนถึงอำเภอเมือง จังหวัดราชบุรี เพื่อแวะรับประทานอาหารกลางวันหน้า “วาสนาดีรีสอร์ท-ค่ายลูกเสือ” ของคุณนายสุภางค์ จันเต็ง ที่เปิดให้พักแรม 24 ชม.หรือพักเพื่อการสันทนาการ กระโดดหอ ไต่สะพานเชือก แบบค่ายลูกเสือ โดยมีร้าน LAMOCN Coffee สะเต๊กจานอร่อย ตามด้วยกาแฟสดรสเยี่ยมอีกแก้ว โฮกฮือ ตั้ืงอยู่หน้ารีสอร์ท 

            ได้แวะเยี่ยมบ้านท่านนายอำเภอปากท่อ ท่านประยงค์ จันเต็ง โดยมีคุณนายสุภางค์ จันเต็ง ให้การต้อนรับและนำชม พร้อมเลี้ยงอาหารมื้อกลางวันฉันเพื่อนร่วมงานเก่าแก่ที่กรมปกครอง กระทรวงมหาดไทย เพื่อนๆเลยอิ่มแปล้ ยิ้มเผล้ โดยถ้วนทั่ว

            ออกจากรีสอร์ทก็เดินทางแบบเลี้ยวไปเลี้ยวมาก็ถึงที่หมาย บ้านพักรับรองของการไฟฟ้าฝ่ายผลิต บนสันเขื่อนแก่งกระจาน ซึ่งท่านนายอำเภอขจรศักดิ์ สมบูรณ์ จัดให้ ปัจจุบันนี้ท่านย้ายไปเป็นนายอำเภอเขาย้อย จังหวัดเพชรบุรี และเข้ารับการฝึกอบรมหลักสูตร นักปกครองระดับสูง หรือ นปส.รุ่น...ล่าสุด เพิ่งเข้าไปอบรมวันแรกคือวันที่ 2 กุภาพันธ์ 2558 พอดีเลยไม่ได้พบหน้ากันแต่ท่านส่งเจ้าหน้าที่มาดูแลสามสาว หนอนหน่า จอยและนกยูง

บ้านพักรับรองของ กฟผ.ทรงเก๋

             บ้านพักรับรองของการไฟฟ้าฝ่ายผลิต(ก.ฟ.ผ.) ขนาดกำลังดี มีถึง 4 ห้องนอนในอาคารเดียว แต่ละห้องมีทีวีตู้เย็นผ้าเช็ดตัว น้ำอุ่น ครบครัน ห้องหนึ่งนอนได้เตียงเดียว  2-3 เตียง รวมหมดนอนได้ถึง 8 เตียง 9 คน แต่ไปแค่ 6 คน เลยสบายเกินพิกัดเชียว บรรยากาศโดยรอบเป็นต้นไม้ป่าดั้งเดิมที่มีอยู่ ความสูงจากระดับน้ำทะเล 100 ม.แต่สายลมโบกสะบัดพัดผ่านตลอดเวลา  เดินเล่นและนั่งเล่นตามระเบียงเย็นสบายๆ เรียบง่ายไม่หรูเกิน

บ้านพักรับรองของอุทยานฯแก่งกระจาน

             ช่วงเวลาว่าง เพื่อนกลุ่มหนุ่มเหลือน้อยได้ชวนกันไปแวะเวียนที่อุทยานแห่งชาติแก่งกระจาน ขออนุญาตขับรถขึ้นไปชมบ้านพักรับรองของอุทยานฯ ซึ่งตั้งอยู่บนเขาสูงเหนือที่ทำการอุทยานขึ้นไป เป็นบ้านพักหลังใหญ่มากขนาดนอนรวมได้ 40 คน เหมาะสำหรับคณะใหญ่ๆ และแยกไปอีกจุดหนึ่งเป็นบ้านพักขนาดนอนได้ห้องละ 2 คน 2 หลังเล็กๆ  แต่ไม่ได้เข้าไปชมว่า มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบถ้วนหรือไม่

           อุทยานแห่งชาติแก่งกระจาน เป็นอุทยานแห่งชาติลำดับที่ของประเทศไทย มีพื้นที่รับผิดชอบมากที่สุดในประเทศไทย 1,821,875  ไร่ หัวหน้าอุทยานแห่งชาติคนปัจจุบันนี้ชื่อ นายกมล ลำไย  ประกาศจัดตั้งเป็นอุทยานตามราชกิจจานุเบกษา เล่มที่ 98 ตอน 92 ลงวันที่ 12 มิถุนายน 2524  เป็นอุทยานแห่งชาติลำดับที่ 27 ของประเทศไทย ต่อมาได้รวมพื้นที่เพิ่มเติมตามราชกิจจานุเบกษาเล่มที่ 101 ตอน 194 ลงวันที่ 27 ธันวาคม 2524

เพื่อนเก่า เหล้าดีก็กินกันไม่ไหวแล้ว 

           ความสำคัญของป่าอนุรักษ์ผืนใหญ่ผืนนี้คือเป็นป่าดงดิบ เทือกเขาตะนาวศรี เป็นป่าต้นน้ำเพชรบุรีและปราณบุรี มีพันธุ์พืชและสัตว์ป่าอุดมสมบูรณ์ โดยมีทะเลสาบน้ำจืดถึง 45 ตารางกิโลเมตร เกาะแก่งเกิดแต่น้ำท่วมไม่ถึง 40 เกาะ จุดเด่นที่นิยมไปท่องเที่ยวคือยอดเขาพะเนินทุ่ง สูงจากระดับน้ำทะเลปานกลาง 1,207 เมตร มีทะเลหมอกสวยงามมากให้ชม  มีพื้นที่ให้กางเต็นท์นอนพักแรมได้  ห่างจากที่ทำการอุทยานฯไปราวๆ 50 กม.

            ห่างจากพะเนินทุ่ง 5 กม.มีถนนไปถึงน้ำตกทอทิพย์ ซึ่งมีถึง 18 ชั้น สวยงาม  ส่วนนักท่องเที่ยวที่นิยมถ่ายภาพสัตว์ป่า เช่นช้าง อาจพบได้ตามเส้นทางที่ทำการ-พะเนินทุ่ง  นกและสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดเล็กพบเห็นได้ทั่วไป  เป็นแหล่งถ่ายรูปผีเสื้อที่ได้รับความนิยมมาก เพราะว่าในแต่ละปีจะมีผีเสื้อหลากสีสันลงกินดินโป่งให้ถ่ายรูปได้อย่างสวยงามทุกปี

           ค่ำนั้น พวกเราได้รับการเสนอให้รับประทานอาหารที่ร้านริมแก่ง ส่วนใหญ่เป็นอาหารปลา เช่นฉู่ฉี่ปลากด ยำปลานิลทอดกรอบ ฯลฯ ก็อย่างที่ได้กล่าวมาแล้วว่า กลุ่มของเราเป็นเพื่อนแต่วัยเด็กๆ ที่มีความรักความผูกพันกันมายาวนาน เมื่อได้มาร่วมสังสรรค์จึงมีแต่เรื่องเล่าแต่หนหลัง เข้าทำนองคนแก่ชอบเล่าความหลังอย่างนั้น นั่นแล

            ค่ำคืนไม่ยาวนานเกินกำลังคนแก่ๆกลุ่มนี้ โชคดีที่วันนี้แก่กันจนกระทั่งคอเหล้าระดับ ป๊อกหงอยไปด้วยสังขารและโรคเบาหวาน เหลือเพียงอาจารย์บุญชูที่ยังกร่างได้เต็มที่เพราะว่าสุขภาพร่างกายแข็งแรงดีกว่าเพื่อนๆ เสียงหัวเราะจากเสียงที่กระเซ้าเหย้าแหย่ช่างมีความสุข  คำที่ผรุสวาทจึงเป็นองค์ประกอบที่งดงามตามสภาพของกลุ่ม ไอ้เหี้..ไอ้สั......จึงเหมือนปกติที่เคยใช้กันมาแสนนาน

            อย่างไรก็ดี ความสุขช่างแสนสั้น ได้เวลาต้องไปนอนพักผ่อนตามความเหมาะสม ห้องใครห้องมัน เพื่ออิสระในการผายลมและกรนได้ตามสะดวก ค่ำคืนที่แสนสุขผ่านไปในราตรีกาล ความมืดมนอนทการภายนอกเห็นเพียงเงาตะคุ่มๆของแมกไม้  แสงจันทร์นวลผ่องส่องอยู่ไกลโพ้นบนฟากฟ้า สายลมยามค่ำคืนเย็นสบาย แต่ยุงมากมายทำให้ต้องรีบหลบเข้าที่นอนติดแอร์

นกจาบคาหัวสีส้ม 

           เช้าตรู ตะวันยังไม่พ้นเหลี่ยมเขา เสียงนกร้องเพรียกไปทั้งยอดไม้ในเบื้องหน้า เป็นนกที่ออกหากินแต่เช้า เริงร่าด้วยแมลงที่จับกินจนอิ่มเอม เกาะพักกันเป็นระนาว เจ้านกสีเขียว ปากแหลม หัวสีส้มนั้นเรียกว่า นกจาบคาหัวสีส้ม เป็นนกกินแมลงโดยเฉพาะผึ้ง จึงมีชื่อภาษาอังกฤษว่า  Bee Eater  อีกตัวเป็นเจ้านกขมิ้นเหลืองอ่อน แต่สีจัดจ้านชื่อว่า นกขมิ้นท้ายทอยดำ  ส่วนจะเป็นเจ้าตัวที่ ธานินทร์ อินทรเทพ ร้องหรือเปล่าไม่แน่ใจ

           “ค่ำคืน ฉันยินอยู่เดียวดาย เหลียวมองรอบกาย มิวายจะหวาดกลัว ....นกขมิ้นเหลืองอ่อน ค่ำนี้จะนอนที่ไหนเอย....”

           เสียงบุญชูร้องสั่ง “เฮ้ย ดำๆ นั่นนกกระเบื้องถ้วย ถ่ายซิๆ” ผมเหลียวตามไปตามเสียงและกริยา เห็นนกกางเขนบ้านกระโดดไปกระโดดมาอยู่โคนต้นไม้แต่ไม่ได้ถ่าย

           “เฮ้ย นกกางเขนบ้าน ถ่ายไว้เยอะแล้ว” เสียงอาจารย์บุญชูตอบกลับ

           “บ้านเราเรียกว่านกกระเบื้องถ้วยยังไงล่ะ”

           เช่นเดียวกับที่บ้านเราเรียกนกเอี้ยงโครงคอดำว่านกกิ้งโครง เป็นคำเรียกสามัญตามที่สามัญชนเรียกกัน

            “สมัยก่อน นกกิ้งโครงบ้านเรา มีเยอะ จับมาเลี้ยงในกรง สามารถพูดภาษาคนได้เหมือนนกขุนทอง แต่เวลาที่เขาจะพูดจะโก่งคอเหมือนไก่แล้วพองขนคอจนฟู น่ารักมาก  แต่ตอนหลังนี้ไม่เคยพบอีกเลย เหลือแต่นกเอี้ยงด่างที่คล้ายๆกัน แล้วก้อ นกเอี้ยงหงอนสีดำและนกเอี้ยงสาริกาสีน้ำตาลแดง  เราไปเจอในสวนจตุจักร ถ่ายมาได้สวยมาก”

            เมื่อสิ่งแวดล้อมเปลี่ยนไป สัตว์และแมลงก็เปลี่ยนไป น้ำคลองห้วยคันแหลนไม่ไหลหลากเหมือนเก่า มีเพียงน้ำที่ไหลมาพอประมาณจนไม่อาจเรียกว่า น้ำเหนือหลากได้อีกเลย

            คลองห้วยคันแหลนที่เคยกว้างขวาง มีน้ำเปี่ยมฝั่งจนสามารถพายเรือแข่งกันได้ในช่วงเพ็ญเดือน 12 หายไป วัฒนธรรมและประเพณีทอดกฐินทางน้ำก็หายไป การสัญจรทางน้ำจากเรือพายกลายเป็นการสัญจรทางบกด้วยรถยนต์ 

            ธรรมชาติเปลี่ยนแปลงไปจนน้ำตาแทบจะไหล เมื่อรำลึกถึงวันคืนเก่าๆ

            เช้านั้น สารวัตรยกพระพุทธรูปขนาดบูชาแล้วชวนเพื่อนร่วมอวยพรเนื่องในวันคล้ายวันเกิดของท่านอดีตรองผู้ว่าราชการจังหวัดสิงห์บุรี ช่วงชัย เปาอินทร์ วันพฤหัสบดีที่ 2 กุมภาพันธ์2493 ปีขาล(เสือ) เรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะได้อีกครั้งเมื่ออวยพรสั้นแค่ว่า

            "ขอให้แข็งๆนะครับ" ฮา

            เพราะว่าในรอบของการกินแชร์กันไปเที่ยวสังสรรค์กันไปเช่นนี้เกิดขึ้นทุกเดือน หมุนเวียนเปลี่ยนไปตามวงรอบที่กำหนดด้วยมติกลุ่ม

            “มื้อหน้า  วันนี้  อาหารกลางวันมื้อใหญ่ อาจารย์บุญชูเลี้ยงที่ร้านในจังหวัดราชบุรี”  

            เสียงป๊อก-พิทักษ์ประกาศดังลั่น ผู้ตรวจยงยุทธ์ เฮลั่น  เป็นไฟท์บังคับที่มิอาจหลีกเลี่ยงได้ อาจารย์บุญชูยิ้มหน้าเหี่ยวด้วยรอยตีนกา ปากห้อยย้อยเหมือนเดิม

             “แน่นอน ได้อยู่แล้ว ตามวิถี” เสียงหัวเราะชอบใจดังขรม

 

 

ตบท้ายด้วยกาแฟสดตามชอบและควันบุหรี่