ศิลปินวาดภาพ..อิสระ
โดย ธงชัย เปาอินทร์ เรื่อง-ภาพ
วันหยุดเสาร์อาทิตย์และวันนักขัตฤกษ์ ผมชอบเดินซอกแซกไปตามตลาดนัดจตุจักร ผมชอบเดินดู”คน”ครับ ที่นั่นมีคนจากหลากหลายมุมโลก ซึ่งก็คือหลากหลายเผ่าพันธุ์ บางคนบอกว่าไม่น่าไปเดินหรอก คนเยอะ วุ่นวาย เบียดเสียด แต่ผมกลับชอบเพราะความวุ่นวายนั่นมันช่างสวยงาม เพราะแต่ละชนชาตินั้นแต่งเนื้อแต่งตัวแตกต่างกันไปตามรสนิยม หน้าตาท่าทางก็แปลกแตกต่างกันไป เสียงสื่อสารกันก็ใช้กันต่างภาษาและลีลา โวว โวว
วันที่ผมไปเดินวันนั้นเป็นวันที่อากาศร้อนตับแลบ เม็ดเหงื่อไหลย้อยจนเปียกลงไปถึงง่ามก้นและง่ามขา ผมใช้แขนเสื้อปาดเหงื่อแทนผ้าเช็ดหน้า เพราะว่าไม่เคยพกผ้าเช็ดหน้า สายคล้องกล้องถ่ายรูปเปียกเหงื่อจากต้นคอ แต่ระหว่างเดินคล้องกล้องไปนั้น ผมปิดฝากล้องและจับมันไว้ไม่ให้หลุด กลัวเปียกเหงื่อและอาจไปถูกแขนของเพื่อนร่วมมหกรรมยามเดิน
ในพื้นที่แต่ละบล็อกที่ขายสินค้านานาชนิด อาหารสารพัดรูปแบบ ผมเดินไปก็กดชัตเตอร์ไป ไม่เร่งร้อนและไม่สนใจว่าจะมีใครมองหรือไม่ ผมไม่ได้ใส่ใจกระทั่งว่า ภาพที่ได้นั้นจะสวยงามหรือจะดูมีแต่คนๆๆๆๆ ในความรู้สึกว่าภาพนิ่งที่ถ่ายเหมือนได้เห็นเพียงบางแถบ อยากหาที่ปีนให้สูงๆแล้วตั้งกล้องถ่ายวิดีโอ แน่นอนว่าจะได้ภาพความวุ่นวายสวยกว่า แต่ผมก็ไม่ทำ
ผมหลุดเข้าไปในซอยหนึ่ง แต่ละห้องมีรูปวาดด้วยสีน้ำมัน สีอะครีลิค ลายเส้น รูปที่วาดแตกต่างกันไปคนละแบบ ตามฝันของศิลปินที่จรดปลายพู่กันและดินสอ เป็นจินตนาการที่เพริดแพร้ว เป็นแผ่นภาพที่วิจิตรบรรจง ผมคนไร้ศิลปะสุดงงงวย วาดกันได้อย่างไร ใช้สมองส่วนไหนสั่งการนะ ทำไมผมจึงไม่มีความสามารถนั้นบ้างเลย
บางชุดเป็นภาพที่ออกจะเซ๊กซี่ ก็คงเป็นแนวคิดของศิลปินคนนั้นๆ ที่แฝงไฟราคะอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ หรือเป็นแค่จินตนาการเพื่อสรรสร้างงานศิลป์ ผมเห็นศิลปินผมยาวทั้งหลายนั่งคุยกันบ้าง สูบบุหรี่กันบ้าง นั่งวาดรูปด้วยความตั้งใจบ้าง กินข้าวจากร้านขายส่งถึงที่บ้าง หลากหลายพฤติกรรมชวนให้พินิจ เป็นซอยศิลปะและเต็มไปด้วยศิลปิน เป็นซอยที่น่าทึ่ง ชวนมองและเติมเต็มช่องว่างในสมองส่วนหนึ่ง