ดอกไม้เทศและดอกไม้ไทยต้นที่ 35.แวววิเชียร

ดอกไม้เทศและดอกไม้ไทยต้น 35.แวววิเชียร

โดย ธงชัย เปาอินทร์ เรื่อง-ภาพ

ชื่อสามัญ   เทียนญี่ปุ่น  เซ็นต์จอห์น              

ชื่อวิทยาศาสตร์         Angelonia goyazensis Benth.

ชื่อวงศ์   SCROPHULARIACEAE

แวววิเชียร  ปลูกแบบลงแปลง

ถิ่นกำเนิดและการกระจายพันธุ์

            ในต่างประเทศ  แถบอเมริกากลางและอเมริกาใต้ ประเทศบราซิล

            ในประเทศไทย  เป็นการนำเข้ามาปลูก สามารถปลูกได้ตั้งแต่ที่ราบจนถึงที่สูง

ลักษณะประจำพันธ์

            ต้น  ต้นไม้พุ่มสูง 0.50-1 เมตร อายุ 1-2 ปี ลำต้นตั้งตรง ทุกส่วนของต้นมีกลิ่นและ

มียางเหนียวติดมือ

            ใบ  รูปใบหอกแกมขอบขนาน ปลายแหลม โคนสอบ ขอบใบจักฟันเลื่อยตื้น ออกตรงข้ามกันเวียนสลับ ใบเกลี้ยง

             ดอก  ดอกเดี่ยวหรือออกเป็นช่อตามซอกใบ ไล่ตั้งแต่กลางต้นขึ้นไปจนถึงปลาย

ยอด  ดอกรูปถ้วยตื้น ปลายแยก 5 กลีบ กลีบล่างเชื่อมติดกันเป็นกระเปาะยื่นออกมา แต้ม

สีขาว ขนาดดอก 1 กลีบดอกมีสีขาว ชมพู ม่วง และสองสีในดอกเดียวกัน ดอกมีกลิ่นหอมแบบเฉพาะตัว

             ผล  เป็นฝักกลม แก่แล้วแตก เมล็ดเล็กมากจำนวนมาก

สภาพพื้นที่ที่เหมาะสมและการขยายพันธุ์  

             ปลูกบนดินเหนียวถึงดินร่วนปนทรายได้ ที่ชื้นแฉะใกล้น้ำ แสงแดดจัดจ้า-รำไร

ส่วนการขยายพันธุ์นั้น ใช้วิธีปักชำกิ่ง เพาะเมล็ด

บันทึกผู้เขียนและผู้ถ่าย

            สับสนกันไม่น้อยสำหรับดอกแวววิเชียรกับดอก ฟอร์เก็ตมีน๊อต  ตอบได้ว่าเป็นคนละชนิดกัน แต่ความจริงแท้คือ

ต้นแวววิเชียรมีกลิ่นหอมเฉพาะตัวที่ยางเหนียวตามลำต้น  ใบ และดอก ส่วนต้นฟอร์เก็ตมีนอร์ต นั้นไม่มีกลิ่นใดๆ  แต่รูปทรง

ดอกใกล้เคียงกัน  นิยมปลูกประดับแบบลงแปลง และลงกระถางเพราะว่าปลูกง่าย เติบโตเร็ว ออกดอกตลอดปี ไม่มีผลการวิจัยทางสมุนไพรอย่างเป็นรูปธรรม

แวววิเชียร ปลูกแบบลงกระถาง