หน้าแรก
เว็บบอร์ด
บทความ
รวมรูปภาพ
ติดต่อเรา
ข่าวสาร
เสือกลิ่นสาบ
ตอน 12. หมาทาง
โดย อินทรี ดำ
คำสั้นๆแต่มีความหมายเช่นหมาทาง ในวงการมือปราบมอดไม้รู้กันดี โดยเฉพาะมอดไม้ที่เชี่ยวชาญเชิงและเต็มไปด้วยเล่ห์เพทุบาย หลายครั้งที่ออกตรวจแล้วเสียน้ำมันเปล่า เสียเวลา แต่ที่ร้ายที่สุดเสียขวัญและกำลังใจ ก็เพราะหมาทาง เพื่อป้องกันความผิดพลาด ทุกครั้งที่ออกตรวจป่า มณีจึงใช้นายสาให้ออกไปลาดตระเวนที่ถนนหน้าหน่วยงานก่อนชั่วโมงหนึ่ง การเตรียมการเงียบและเร็ว บางทีการกำหนดจุดตรวจต้องหลีกลี้และลบรอย แล้วเย็นย่ำวันหนึ่งซึ่งตรงกับวันศุกร์พอดี
“บนเส้นทางไปทางเวียงสาและนาน้อย มีหมาทางสองจุด จุดแรกเฝ้าระวังอยู่ที่ดอยค่าเย็น มันซุกมอเตอร์ไซด์ไว้ในห้วยแคบๆ แต่เผอิญผมขับรถไปไฟไปส่งกระทบกระจกเข้าก็เลยเห็น มุมเดียวที่จะเห็นความเคลื่อนไหวของเราก็ต้องปีนเขาขึ้นไปหลบหลังกอไผ่ในสวนป่าแปลงปี 2518 อีกจุดหนึ่งทางไปนาน้อยมีหมาทางเฝ้าอยู่ที่ดอยจำเกลือ มุมมองที่เห็นชัดเมื่อรถเคลื่อนตัวออกจากสำนัก”
มณีนิ่งคิด แล้วตัดสินใจขึ้นไปหิ้วกระเป๋าเปล่าติดมือมาด้วย สั่งเตรียมรถปีศาจขาวให้ทำทีไปส่งขึ้นรถทัวร์ที่ตลาดเวียงสา เพื่อไปกรุงเทพ ไปราชการกึ่งไปเยี่ยมครอบครัว แต่สั่งให้รถของสมชายคันสีแดงเพลิงวิ่งไปล่วงหน้า ทุกคนนอนในกระบะรถ เตรียมพร้อมออกตรวจด้วยรถแดงแทนรถปีศาจขาว
“สมชายพาทีมไปล่วงหน้า แล้วจอดรอที่ปากทางเข้าน้ำมวบ ผมจะหลอกล่อให้มันตายใจว่าไม่มีการออกตรวจใดๆ เพราะว่าไปกรุงเทพ”
มณีสั่งแล้วขึ้นรถปีศาจขาว รถคันสีแดงเพลิงบึ่งไปล่วงหน้าราวๆ 30 นาที มณีจึงสั่งให้ประเสริฐขับรถปีศาจขาวตามไป ทุกอย่างเป็นไปตามแผน ประเสริฐขับพ้นจุดที่หมาทางเฝ้าระวังแล้วหันเหเข้าไปส่งที่รถคันสีแดงที่ปากทางเข้าน้ำมวบ เวียงสา แล้วประเสริฐขับรถกลับสำนักเหมือนปกติ
รถคันสีแดงห้อตะบึงเข้าบ้านน้ำเลา ดงไม้สักที่หนาแน่นที่สุด เส้นทางปรับแต่งโดยเหมืองแร่เฮียฮง เพื่อการขนส่งแร่สะดวกและประหยัดค่าเสื่อมสภาพรถ สองข้างทางมืดสนิท คืนเดือนแรม 4 ค่ำก็อย่างนี้ มีเพียงแสงตะเกียงที่เล็ดรอดออกมาจากบ้านชาวบ้าน ผ่านหมู่บ้านเข้าไปกึ่งกลางหมู่บ้าน สมชายดับเครื่องยนต์ลงแล้วเปิดประตูออกไปบิดร่างกายให้หายเมื่อยขบ ทุกคนทำเลียนแบบบ้าง
“เมื่อยจริงๆเข้าเส้นทางนี้” สมชายคุยค่อยๆ
“ถ้าจับได้สักคดีคืนนี้ไปผ่อนคลายให้หายเหนื่อยที่ในเมือง ตรวจที่ท้อง”
มณีพูดจบก็ได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจเบาๆมาจากทีม แต่แล้วก็ต้องหยุดเสียงทันทีเมื่อมีรถวิ่งไฟหน้าสว่างจ้าผ่านมาแต่ไกล มุ่งหน้าจะไปทางอำเภอนาน้อย
“ทุกคนหลบเร็ว” สมชายสั่ง
“ผมว่าน่าจะรถไม้นะครับ เสียงหนักอื้อเชียว”
สวัสดิ์พูดเสริมเบาๆ มณีพยักหน้า โชคดีที่คืนนี้ใช้รถคันแดงของสมชาย ไม่มีใครในบ้านนี้เคยเห็นมาก่อน แสงไฟสาดใกล้เข้ามา และทันทีที่เห็นชัดว่ารถเข้ามาเกือบกลางบ้านน้ำเลา ก็รู้แล้วว่าเป็นรถกระบะสองตันสีน้ำเงินบรรทุกไม้มาเต็มคัน ทุกคนพุ่งตัวออกไปขวางทางและเตรียมยิงปืนลูกซองขึ้นฟ้า คนขับรถจอดและสมชายดิ่งไปส่องไฟที่ท้ายรถ แต่ยังไม่ทันที่สาจะไปยึดกุญแจรถ
คนขับรถบรรทุกตัดสินใจใส่เกียร์ถอยหลังเต็มที่ เสียงดังครางกระหึ่ม สมชายกระโดดหลบแทบไม่ทัน สวัสดิ์ตัดสินใจยิงปืนขึ้นฟ้าตามสั่งสองนัด แต่รถคันนั้นไม่ยอมหยุด พอมีแยกแหย่ท้ายได้ มันแหย่ท้ายเข้าแล้วพุ่งรถบึ่งออกทันที สมชายรีบวิ่งกลับมาที่รถคันแดงแล้วสตาร์ทกระหึ่ม ทุกคนวิ่งขึ้นรถแล้วสมชายก็พุ่งออกไปอย่างเร็วจี๋
“มันจะหนีไปไหนพ้น รถดีเซลแล้วมีไม้เต็มคัน คิดสั้นหรือเปล่าพี่”
สมชายเหยียบไปพูดไปด้วยความมันในอารมณ์ มณีมองเห็นทะเบียนรถจดใส่ในสมุดพก แล้วก็ตอบกลับ
“รถเบนซินและเบา ยังไงก็หนีไม่พ้น นี่ถ้าเป็นปีศาจขาวละก้อมึงเอ๋ย หนีไม่ได้นานหรอก สวัสดิ์ยิงปืนขึ้นฟ้าอีกนัดสองนัดซิโว๊ย”
เสียงปืนลูกซองห้านัดดังเปรี้ยงๆ แต่รถคันนั้นไม่ยอมหยุด เร่งเครื่องหนีสุดชีวิต ฝุ่นตลบบดบังแทบมองไม่เห็นรถมอดไม้ แต่แล้วรถมอดไม้ก็เร่งอย่างแรงแต่ตกกระแทกหินก้อนโต รถพลิกถลาลงไปเอียงอยู่ข้างทาง ไม้แปรรูปบางส่วนไหลไปกองอยู่ข้างทาง คนขับรถบรรทุกคันนั้นกำลังพยายามตะเกียกตะกายหนีออกจากหน้าต่าง แต่ช้าไปเสียแล้ว
“ยอมให้จับกุมเสียดีๆ”
สมชายปรี่เข้าไปจับแขนแล้วคล้องกุญแจมือฉับ สมชายกับสาช่วยกันลากคนขับรถออกจากรถแล้วล็อคแขนไปนั่งข้างทาง สาคุมผู้ต้องหา สวัสดิ์ไปกับสมชายเดินไปพลิกไม้ที่ข้างทาง ส่วนเก็บชิ้นส่วนเครื่องมือที่เห็นว่าเกี่ยวข้องกับคดี มณีเริ่มต้นสอบสวนมอดไม้
“ขับคนเดียวเลยหรือ “
มณีมองหน้าชายวัยกลางคนผิวคล้ำแดด ใบหน้าเหี่ยวย่นเกินกว่าวัยอันควร ผมแซมขาว ใบหน้าอมทุกข์
“คนเดียว” มอดไม้ตอบ
“ขอบัตรประชาชนครับ” มณีบอก
“ไม่มี” มอดไม้พูดสั้นๆ
“งั้นบอกชื่อมาซิ” สมชายเริ่มเข้ามาบันทึกการจับกุม “ถ้าภายหลังชื่อไม่ตรงกับความจริงตำรวจอาจเพิ่มข้อหาแจ้งความเท็จได้นะ”
“นายอินปัน เส่งรอบ บ้านเลขที่ 4 ม.5 ต.ส้าน อำเภอเวียงสา จ.น่าน”
การจับกุมครั้งนี้ ได้ผลเพราะเชิงหลอก กลุ่มมอดไม้ตายใจว่า หัวหน้าปีศาจขาวลงกรุงเทพ สายตรวจไม่ออกตรวจแน่นอน ความย่ามใจทำให้ปล่อยเดี่ยว ส่วนทีมขนไม้น่าจะไปอีกทางหนึ่ง เป้าหมายส่งไม้บ้านใดบ้านหนึ่งในอำเภอนาน้อย งานนี้มืออาชีพทำแต่ก็พลาดได้ง่ายๆเพราะว่าการสับเปลี่ยนรถสายตรวจ ใช่แล้ว รถคันสีแดงคันนี้เป็นรถกระบะส่วนตัวของสมชาย แต่มณีสั่งเช่าพิเศษครั้งละ 500 บาทเพื่อการตรวจปราบปรามพิเศษ
งานสำเร็จการส่งมอบคดีที่สถานีตำรวจนาน้อย เป็นไปด้วยความเรียบร้อย เพียงแต่พอรถแดงวิ่งนำเข้าสถานีและตามด้วยรถสีน้ำเงินสองตันที่มีไม้เต็มคันจอดหน้าโรงพัก มีเสียงพูดคุยกันดังพอได้ยิน
“มึงว่าพี่มณีไปกรุงเทพไง กูอุตสาห์แลกเวรให้ตรงคืนนี้แล้วนะ ไอ้เหี้ย” นายตำรวจหนุ่มดุจ่าน้อยที่เข้าเวรคืนนี้เช่นกันด้วยความหัวเสีย จ่าน้อยหน้าซีดเผือด ผงะถอยหลังโดยอัตโนมัติ
“ก็หมาทางรายงานมายังงั้น รถคันขาวไปส่งพี่มณีที่เวียงสาจริงๆ ขากลับหัวหน้าประเสริฐขับกลับมาคนเดียวนี่ครับ”
จ่าน้อยรายงาน พอดีมณีเดินขึ้นจนโผล่ให้เห็นตัว
“อ้าวพี่ ทำคดีได้อีกแล้ว เก่งจริงๆ เลยนะครับ”
หมวดหนุ่มยกมือไหว้มณีแล้วเข้ามาจับมือถือแขนเหมือนคนรู้จักกันดี
“แทบตายครับ มอดไม้หนีไม่ยั้งเลย คนเวียงสาแต่มาขนไม้เขตนาน้อยร้ายจริงๆ ผู้หมวด อยู่เวรหรือครับ”
มณีรับไหว้แล้วโอภาปราศรัยเหมือนปกติ
“ครับ เดี๋ยวผมรับคดีเองงานนี้ ไม่ต้องห่วงนะครับพี่”
หมวดหนุ่มกุลีกุจอดำเนินการ รถวิ่งกลับไปลงไม้ของกลางที่สำนัก ส่วนผู้ต้องหาและรถให้ตำรวจรับไปดำเนินการตามกรรมวิธีทางกฎหมาย แต่เชื่อแน่ได้เลยว่า พรุ่งนี้หรืออาจคืนนี้ เจ้าของรถบรรทุกขนาดสองตันจะโผล่มาเคลียร์ ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่นอกเหนือการควบคุมของเจ้าหน้าที่ป่าไม้เสียแล้ว
“พวกเราจับนะพี่ แต่ตำรวจสอบสวน เตะหมูเข้าปากหมาจริงๆเล้ย” สมชายบ่นอีก
“เก็บก๊อกซะดีไหม” มณีพูดประชดนิดๆ สมชายหัวเราะร่วน
“พี่จะทำได้รื้อ รับเละเลยนะพี่ แค่เลื่อยยนต์เครื่องละพัน ในพื้นที่มีกี่เครื่องพี่” สมชายแหย่
“จุดหมายในชีวิตไม่ได้คิดแสวงหาเงิน เป้าหมายคืองานในหน้าที่ เรื่องผลประโยชน์พูดตามจริง ก็แค่ตามน้ำ”
มณีพูดไปเรื่อยๆ ด้วยกริยาปกติ
“ตำรวจรับจ้างนั่งรถไม้คันละพันบาทต่อเที่ยวพี่ เป็นรายได้พิเศษที่ได้มากกว่าเบี้ยเลี้ยง เพื่อนผมคนหนึ่งเป็นพลตำรวจเงินเดือนเริ่มต้นที่ 750 บาท ทุกวันนี้มันอยู่วังชิ้น จังหวัดแพร่ แต่มีบ้านหลังมหึมา มีรถกระบะโตโยต้าป้ายแดง ผมขี่กระบะแดงเหมือนกัน แต่รถมือเจ็ด รุ่นบุโรทั่ง” สมชายยังคุยด้วยความมันในอารมณ์
“สิ่งที่ได้รับมันมีผลตามมาไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง บางคนปล้นชาติมาเยอะแต่ลูกชายคนเดียวติดแค็บ(ยา) บางคนลูกเป็นง่อย ปากโหว่ บางคนลูกติดการพนันที่พ่อมันหามาได้คืนไปแทบไม่เหลือ อนาคตมันอยู่ตรงไหนรู้ไหมสมชาย”
มณีหยุดนิ่ง สมชายนิ่งฟังเหมือนอยากจะรู้ว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อไป
“มันผูกคอตายหนีหนี้พนัน พ่อมันนั่งร้องไห้สามวันสามคืน ทุกวันนี้เวลาใครถามถึงลูก พ่อมันยังน้ำตาไหลทุกครั้ง แก่แต่ไม่มีความสุขลูกไม่ประสบความสำเร็จ ผมว่า เงินมันร้อนสมชาย” มณีเล่าจบ
“สรุปว่า ทำงานไปตามปกติของหน้าที่ ตามน้ำไปแค่นี้ก็ดีกว่ามีรายได้มากกว่าพวกครูตั้งหลายเท่าตัว อย่าถึงขั้นเข้าขั้นโกงทุกยิบตาเลยเนาะ”
“หัวไม่ส่าย หางก็ไม่กระดิกครับผม” สมชายแซว
เสียงเคาะกระจกหลังรถดังขึ้น เมื่อสมชายกำลังจะเลี้ยวซ้ายลงสำนัก สมชายหันไปตะโกนถามแล้วเบร็ครถหยุดกึก
“อะไรวะ?”
“หัวหน้าว่า ถ้าคืนนี้จับได้จะพาไปตรวจที่ท้องไง ลืมหรือไงพี่” สวัสด์โวยมาดังๆ สมชายหัวเราะแล้วถาม
“พวกข้างหลังมันทวงหนี้ครับ พี่ไปสัญญากับมันว่าคืนนี้ทำงานได้ผล จะพาไปตรวจที่ท้อง” มณีหัวเราะ
“เฮ้ย ! รู้แล้วก็ไม่ตรงไปเล่า จะเลี้ยวลงสำนักทำไม เดี๋ยวอีแก่ที่บ้านตามมานะโว๊ย นี่เพิ่งจะสี่ทุ่มกว่าเอง”
พอรถเลี้ยวเข้าทางตรงมุ่งสู่จังหวัดน่าน เสียงโห่ฮาดังมาจากด้านหลังด้วยความคึกคะนอง ราตรีนี้มีแต่เดือน แต่ดาวไม่เห็นหน้าสักที คืนนี้ได้เห็นแน่น้องดาวเบอร์เจ็ด บ้านยายแต๋ว ห้าแยกไปเมืองปัว