หน้าแรก
เว็บบอร์ด
บทความ
รวมรูปภาพ
ติดต่อเรา
ข่าวสาร
เสือกลิ่นสาบ
ตอน 28.วัดเกิดรัฐมนตรี
โดยอินทรี ดำ
มณีเดินทางเข้ากรมป่าไม้ด้วยความรู้สึกพิพักพิพ่วน อารมณ์ความรู้สึกโหวงเหวง เดียวดายเหมือนว่าไร้หลักเกาะยึด หลังรัฐมนตรีกลับก็ไม่มีสัญญาณใดบ่งบอกเรื่องดีหรือร้าย มาถึงวันนี้ต้องเดินทางมาตามวิทยุสั่งการ มณีขึ้นลิฟท์ถึงชั้นสาม กองอนุรักษ์ต้นน้ำ เดินไปผลักประตูห้องลงชื่อมาราชการ สวัสดีพี่แอ๋วฝ่ายธุรกการ แล้วก็ต้องนิ่งฟัง
“มีเรื่องอะไรอีกล่ะ วิทยุด่วน ตื่นเต้นกันไปทั้งกองเหมือนว่าคุณกำลังจะถูกประหารชีวิต” พี่แอ๋วถามกึ่งเล่า มณีสีหน้าจืดสนิท ไม่เหลือความมั่นใจอะไรอีกเลย
“ไม่รู้เลยพี่ รมต.ก็เพิ่งไปแวะฟังผมรายงาน แล้วก็บินไปเชียงราย อยู่ๆก็มีวิทยุไปให้เดินทางมาวันนี้ เดี๋ยวผมเข้าไปหาฝ่ายพี่เชิดช.ก่อนครับ”
“นึกว่าไปแกว่งปากหาตีนใครเข้าอีก” พี่แอ๊วแซวตามหลัง มณีสะอึก
มณีเดินเข้าไปในห้องโถงที่ฝ่ายปรับปรุงต้นน้ำนั่งรวมๆกับอีกหลายฝ่าย มณียกมือไหว้แล้วก็นั่งหน้าโต๊ะพี่เชิดช. กัลยาณมิตร ผู้บังคับบัญชาผู้แสนดี พี่เชิดช.ยิ้มแล้วพูดขึ้น
“มณี หากได้ดีวันใด อย่าทำตัวเหมือนรองอธิบดี....นะ” มณีนั่งฟังงงๆ แววตายังตกเหมือนหมากลัวหมาที่เหนือกว่า
“อะไรครับพี่” มณีเอ่ยเบาๆ พี่เชิดช.สั่งความต่อ
“ไปพบรองไพโรจน์เถอะ เดี๋ยวจะเย็น” แล้วพี่เชิดช.ก็ยิ้มพราย แต่มณีลุกจากมาเหมือนว่าจะต้องเดินเข้าแท่นประหาร
กระต่ายหมายจันทร์ ฝันกลางวันเชียว
มณีเดินลงไปชั้นสองเพื่อไปรอพบรองไพโรจน์ตามสั่ง อันว่าชั้นสองตึกกรมป่าไม้นี้เป็นห้องทำงานของผู้บริหารระดับสูงของกรมป่าไม้ ประกอบด้วยห้องอธิบดี รองอธิบดี ผู้ตรวจราชการ และเลขานุการ มณีเดินไปหน้าห้องรองไพโรจน์ แจ้งหน้าห้องว่ามาขอพบรองอธิบดีตามสั่ง
“อ้าว มณี นั่งๆ นึกว่าจะมาไม่ทันเสียแล้ว” รองอธิบดีไพโรจน์เอ่ยขึ้น หน้าตายิ้มแย้ม มณีค่อยรู้สึกเบาใจขึ้น
“ท่านครับ มีเรื่องอะไรมาร้องเรียนผมอีกหรือครับ” มณีบรรจงกล่าวอย่างเบาสุดๆ รองไพโรจน์หัวเราะก๊าก แล้วเอ่ยขึ้น แววตาสนุกรื่นเริง
“ไม่มี มีแต่รัฐมนตรีสั่งผมมาว่า ตามมณีมางานวันเกิดท่านด้วย ท่าทางตกใจจนหน้าซีดเหมือนไก่ต้มเชียว” ท่านพูดแล้วสบตามณีพร้อมรอยยิ้ม
“ท่านจัดงานวันเกิดที่ร้านศกุนตลา ถนนรัชฎาภิเษก รู้จักไหม” รองไพโรจน์ตอบและถาม
“รู้จักครับ” มณีตอบเสียงแผ่ว นึกในใจ วันเกิดท่านรัฐมนตรีแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเราหรือ แล้วจะต้องซื้อของขวัญหรือ ต้องใช้เงินเท่าไร แค่ค่าเครื่องบินยังไม่มี มณีคิดแล้วก็ทำหน้าไม่ถูก
“ไปวันเกิดท่านหน่อยนะ ผมรับปากท่านแล้วว่าจะวิทยุตามคุณมาให้ โอเค มณี เย็นนี้เจอกันที่ศกุนตลา”
รองไพโรจน์กล่าวแล้วก็จบการสนทนาเพียงนั้น มณีไหว้ลาแล้วเดินออกมา งงๆ สั่งให้มาวันเกิด คนระดับรัฐมนตรี แล้วเราจะซื้อของขวัญยังไง ซื้ออะไรไปถึงจะเหมาะสม ต้องใช้เงินสักกี่มากน้อย แล้วจะไปเอาที่ไหนมา มณีเดินคอตกกลับขึ้นไปที่กองอนุรักษ์ต้นน้ำ นั่งแปะที่อยู่หน้าโต๊ะพิมพ์ดีด อาการหนักใจ
“เขาวิทยุตามคุณมาทำไม” พี่แอ๊วถามขึ้นอีก หลายคนในห้องทำท่ารอฟัง
“วันเกิดรัฐมนตรี......ให้ผมไปร่วมงานวันเกิดรัฐมนตรีที่ร้านศกุนตลา รู้แค่นี้” มณีตอบแล้วก็นั่งซื่อบื้อเหมือนเดิม
“มานี่ก็นั่งรถทัวร์มานะพี่ ไม่มีตังส์ค่าเครื่องบินด้วย แล้วจะเอาที่ไหนไปซื้อของขวัญ” มณีพูดจบพี่แอ๊วถอนหายใจดังเฮือกใหญ่ พึมพำเชิงบ่น
“เฮ้อ เบื่อคนจนจริงๆ”
ทันใดประตูห้องถูกเปิดออกแล้วเพื่อนๆจากเชียงรายและเชียงใหม่โผล่เข้ามา ทุกคนเดินมาจับมือแสดงความยินดี มณีจับมือเบาๆ ไม่รู้สึกรู้สาว่ามันเรื่องอะไรกัน แล้วเรื่องก็แดงขึ้นเมื่อสังเวียนเล่าว่า
“ดีใจด้วยเว้ย คราวนี้คงไม่พลาด รัฐมนตรีบินไปลงที่เชียงราย ตั้งแต่ลงเครื่องก็เล่าแต่เรื่องของมึง ความตั้งใจทำงานของมึง ความฉลาดและหลักแหลมในการทำงาน โอย พรรณนาสารพัด ไปกินข้าวก็ยังคุยเรื่องมึง ท่านชมมึงมาก นี่ยังสั่งให้มาวันเกิดของท่านอีก พวกกูมากันเอง สั่งตัวเอง แต่มึง ๆ คราวนี้ไม่ได้ละก้อ โคตรซวย”
มณีนั่งฟังอ้าปากค้าง ตาเหม่อลอย เหมือนตกอยู่ในภวังค์ กองเชียร์ในห้องนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ทุกคนได้ยินได้ฟังกับปาก แต่มณีไม่เคยมั่นใจ แม้ครั้งนี้ก็ไม่มั่นใจ กี่ครั้งๆก็ไม่เคยสำเร็จ จนรู้สึกว่า มันมีปัจจัยหลายอย่างที่ต้องทำ ไม่ใช่เพียงงาน เก่ง เด่น ดัง แล้วจะได้รับการปูนบำเหน็จ
“เฮ้ย ไปก่อนโว๊ย แล้วเจอกันที่ศกุนตลา “ กลุ่มสังเวียนเดินจากไป มณีนั่งบื้อเหมือนเดิม พี่แอ๊วพูดขึ้น
“คุณไม่รู้จริงๆเลยเหรอ” เหมือนหมั่นไส้
“ไม่รู้จริงๆพี่ ท่านบินลงหน้าโรงเรียนแล้วก็เดินไปกินข้าวที่ศาลากลางน้ำ กินเสร็จก็ขึ้นไปตรวจงาน แล้วผมก็บรรยายๆๆๆ จบท่านก็ไม่เห็นชมเชยอะไร บินจากไปเหมือนว่า แวะมากินขาวกลางวันแล้วก็เติมน้ำมันเครื่องเฮลิคอร์ปเตอร์ยังงั้นแหละ” มณีตอบยาว
ต้นมะกอกป่าที่ห้วยขาแข้งโคตรสะบึม
“ก็เพิ่งรู้จากปากสังเวียนนี่แหละว่าท่านชอบ เมื่อเช้าไปพบพี่เชิดช.พี่เขาก็เอ่ยเพียงว่า ถ้าได้ดีมีตำแหน่ง อย่าทำตัวเหมือนรอง.......นะ ผมฟังแล้วก็ยังงงอยู่เลยว่าเกิดอะไรขึ้น พวกนี้คงรายงานพี่เชิดช.ก่อนแล้ว แล้วผมจะรู้ไหมพี่” มณีตอบตามความจริง พี่แอ๊วจึงเอ่ยขึ้น
“เออ จริง ก็คุณอยู่จังหวัดน่าน แล้วท่านไปชมคุณที่เชียงราย จะรู้ได้ไงกัน” แล้วก็หัวเราะกันทั้งห้อง อันว่าฝ่ายธุรการนี้เป็นแกงค์ของมณี เพราะว่าทุกครั้งที่ได้ดีหรือได้ทุกข์ มณีก็มีห้องนี้เท่านั้นที่เข้าใจ ปลอบใจ ดีใจ และไปกินก๋วยเตี๋ยวร่วมกัน
เลิกงานราชการ มณีนั่งแท็กซี่ไปร้านศกุนตลาตามกำหนด แต่เมื่อเดินเข้าไปในลานจอดรถยนต์ของร้านซึ่งมีแต่รถยนต์ราคาแพงๆเต็มไปหมด มณีเดินไปถึงในร้าน ภาพที่เห็นคือข้าราชการกรมป่าไม้น้อยใหญ่มากมายหลายร้อยคน คลาคล่ำไปทั้งบริเวณ มณีรู้สึกประหม่า เดินขาแกว่งๆ แล้วในมือก็ว่างเปล่า ไม่มีกระเช้าดอกไม้เสียบซองขาว ไม่มีแม้ช่อดอกไม้ตามธรรมเนียมของข้าราชการชั้นผู้น้อย มีแต่ขาสั่นเทากับใบหน้าที่เคยดำจนเกรียมแดด แต่กลับซีดเผือด
มณีเดินเลี่ยงไปเกาะแขนเพื่อนคนหนึ่งชื่อไอ้หมง แล้วก็ยืนเกาะกลุ่มอยู่ข้างหลังสุด มีหัวหน้ากองอนุรักษ์ต้นน้ำคนใหม่ยืนสูงเด่นอยู่เบื้องหน้า
สักครู่ มีชายหนุ่มรูปงามนามว่าปฐมพงษ์เดินแทรกเข้ามา ทุกคนแหวกทางให้เพราะว่าเขาคือเลขานุการส่วนตัวของรัฐมนตรี หนุ่มคนนี้จบจากโรงเรียนนายร้อย จปร. แต่รุ่นไหนไม่มีใครรู้ มณีก็ไม่รู้ รู้เพียงว่า เขาคือสามีคุณหญิงแอ๋ว คืนนี้เขาแต่งหน้าเสียเรี่ยมเร้เรไร กางเกงยีนรัดเอวคอดกิ่ว ด้วยเข็มขัดเส้นโตมองดูชอบกลๆ
อีกพักหนึ่ง ท่านรัฐมนตรีจูงมือคุณนายเดินมา ข้าราชการกรมป่าไม้ด้านหน้าทำความเคารพก้มวันทากันจนตัวโก่งตัวงอ มณีอยู่ท้ายสุดก็เพียงโค้งคำนับ แล้วเสียงท่านรัฐมนตรีก็ถามขึ้น
“ผมสั่งให้รองไพโรจน์วิทยุตามมณีมาจากจังหวัดน่าน มาไหม” มณีสะดุ้งกึก ผู้อำนวยการกองคนใหม่ก้มตอบด้วยเสียงดัง
“มาครับ” แล้วท่านก็เหลียวมาข้างหลัง ทุกคนแหวกออกจากกันจนเป็นทางมาถึงมณี รัฐมนตรีจูงมือภรรยาเดินเข้ามาจนถึงที่มณียืนอยู่ มณีทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ก้มศีรษะลงแล้วยกมือพนมก้มไหว้อย่างนอบน้อม แล้วก็เงยหน้าขึ้น หน้าคงซีดๆ
ท่านและคุณนายยิ้ม
“นึกว่าไม่มา” รัฐมนตรีกล่าวเบาๆ คุณนายยิ้มแก้มปริ
“คำสั่งท่าน ต้องมาครับ แต่ผมไม่มีของขวัญอะไรมาเลยครับ” ท่านรัฐมนตรีและคุณนายยิ้ม แล้วกล่าวขึ้น
“ไม่เป็นไร ขอบใจที่มา ตามสบายนะ” แล้วท่านรัฐมนตรีก็จูงมือคุณนายเดินกลับเข้าไปในงาน
น้ำตกตรอกนอง จันทบุรี
บรรดาพรรคพวกที่มาร่วมงานหันมารุมมณี แต่ละคนกล่าวอ้างกันว่า คราวนี้มณีมึงได้เป็นป่าไม้จังหวัดแน่ บางคนบอกว่า มึงเลือกจังหวัดไหนวะ เฮ้ย เลือกให้เต็มที่เลยนะมึง ทีของมึงแล้ว บ้างก็ว่า ในรุ่นเห็นทีไอ้มณีมันจะรุ่งก่อนใครเสียแล้ว สุดเสกสรรพรรณนากันไปด้วยความตื่นเต้น มณีได้แต่ยิ้มเผล่ แล้วก็ยืนนิ่งด้วยความตกตะลึง คราวนี้จะได้เป็นป่าไม้จังหวัดแน่หรือ ฝันกลางคืนเลย
คืนนั้น มณีนั่งรถกลับบ้านด้วยความหวังสูงสุดในชีวิต ครึ้มอกครึ้มใจจนแทบทนไม่ไหว อยากกระโดดโลดเต้นให้เหมือนอย่างในหนังฝรั่งที่เคยดู มณีกลับถึงบ้านก็เล่าพร่ำพรรณนาสารพัด จนเมียต้องเบรกหัวทิ่ม
“ยังไม่เห็นคำสั่ง ยังไม่สิ้นสุดนะพ่อ”
ถึงอย่างไร คืนนั้นมณีก็ฮึกเหิมเติมไฟรักให้กับคู่ตุนาหงันด้วยความคึกคักเป็นพิเศษ แถมเช้ามืดยังตื่นก่อนไก่โห่ ไชโย ไชโย โห่สามลา