หน้าแรก
เว็บบอร์ด
บทความ
รวมรูปภาพ
ติดต่อเรา
ข่าวสาร
หลวงพระบางตอน13.
ย่ำตลาดของฝากยามราตรี
โดยอึ้งเข่งสุง เรื่อง-ภาพ
ไม่ว่าจะได้เดินทางไปท่องย่องถึงประเทศไหนๆ ใกล้เวลาจะลาลับกลับสู่เคหา ต้องขวนขวายหาแหล่งแห่งที่มีของฝากขาย คนซื้อไม่ได้ใช้ คนใช้ไม่ได้ซื้อ ยังเป็นวลีที่ล้อเล่นกันได้เสมอ แล้วการไปหลวงพระบาง นครแห่งสีสันวัฒนธรรมและวิถีชีวิตที่แตกต่าง จะไปเดินย่ำตามที่ทางที่เขาวางของขาย จะได้หรือ แลนด์หลวงพระบางก็เช่นกัน พาลูกทัวร์ไปเดินเมื่อใกล้ค่ำย่ำสนธยา ณ ราตรีที่อากาศกำลังสบายๆ เดินได้หลายกิโลเมตรแต่ไม่ต้องอาบเหงื่อ ตลาดของฝากยามราตรีที่ตั้งอยู่หน้าพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติหลวงพระบาง
ตะวันรอนอ่อนแสงลง อุณหภูมิรอบตัวก็เริ่มลดลง ชั่วพริบตาตะวันลับฟ้า แสงสีทองสาดส่องขึ้นเป็นแสงสุดท้าย ท้องฟ้าก่อน 19.00 น.เปล่งประกายสีน้ำเงินเย็นตา แสงไฟร้านส่องสว่างพร่างพราวช่องทางเดินระหว่างเต็นท์ไม่จ้าจนแสบตา แม่ค้านั่งทำกิจกรรมต่างๆนาๆ แม้กระทั่งเด็กหนญิงตัวน้อยก็พลอยช่วยขาย นักท่องเที่ยวหลายเชื้อชาติเดินกันไปตามช่องทาง ใครสนใจสิ่งใดก็หยุดและก้มเลือกดู หยิบจับแล้วก็วาง กว่าจะซื้อหากันได้แต่ละชิ้นไม่ง่าย
โดยเฉพาะนักท่องเที่ยวจากประเทศไทย บางคนซื้อง่ายจ่ายเร็ว แต่บางคนก็ได้แต่เดินชม ไม่ยักกะซื้อหาไปฝากใคร พฤติกรรมของนักท่องเที่ยวแต่ละชาติแต่ละบุคคลแตกต่าง ถ้าชอบซื้อกันหมด แม่ค้ารวยตายเลย
ของฝากหรือของที่ระลึกมีหลากหลายรูปแบบ หลากหลายขนาด และหลากหลายราคาค่างวด ฝีมือปราณีตก็มี พอดูพอได้ก็มี ส่วนว่าผ้าซิ่นที่วางอยู่นั้นเป็นลวดลายชื่ออะไรไม่รู้เลย เท่าที่สังเกตุก็คล้ายคลึงกับผ้าซิ่นทางภาคเหนือหรือภาคอีสานบ้านเรา ก็ไทยกับลาวพี่น้องกัน
ของฝากอีกหลากหลายชนิดเป็นตุ๊กตุ่นตุ๊กตาแปลกๆ การออกแบบสร้างก็เป็นแบบอย่างเฉพาะของหลวงพระบาง แม้แต่การวาดรูปลงบนกระดาษสา น่าจะเป็นศิลปะเฉพาะถิ่นมากกว่า ดูไม่เหมือนเมืองไทยบ้านเรา
การวางจังหวะของภาพ การใช้สีสันที่วาด การกำหนดแนวคิดของภาพ ล้วนไม่ใช่แบบอย่างไทยๆ แต่อย่างไรก็ตาม ในการสอบถามเรื่องราว ถามได้ด้วยภาษาไทยปนลาว เด้ออ้าย
ที่ผมสนใจมากก็เป็นหอยที่เหมือนหอยโข่ง หรือหอยเชอรี่ วาดด้วยสีสันงดงาม เป็นของฝากที่ดูเหมือนไม่มีค่า แต่สำหรับผมแล้ว ศิลปะที่แต่งแต้มก็เหลือรับประทานแล้ว
ลืมถามไป กินเนื้อหอยไปก่อนนำมาใช้ประโยชน์ดังที่เห็นหรือเปล่า ถ้าเป็นเมืองไทยบ้านฉันก็ต้องกินเนื้อเสียก่อนแล้ว เรื่องนี้ไม่กล้ายืนยันเพราะว่าไม่ได้ฟังจากปาก ไม่ได้ยินกับหู พูดต่อส่งเดชจะเสียรังวัดเอา
ตลาดยามราตรีเพื่อขายของฝากกลางแจ้ง(ใต้เต็นท์)ที่หลวงพระบางนี้ คล้ายตลาดนัดจตุจักรเพียงแต่ที่นี่ขายกันตอนกลางคืน ถ้าหน้าหนาวอากาศเย็นสบายยิ่งน่าเดินชมโน่นชมนี่ ผมเดินไปชมก็ได้แต่ชม ไม่หยิบไม่จับเหมือนเพื่อนผม
อันนิสัยของนักท่องเที่ยวนั้นมีทั้งแบบของผม และแบบของเพื่อนผม ฝรั่งมั่งค่าก็เดินเลือกและมีการต่อรองราคา ถ้าต่อเก่งอย่างกับฝรั่งที่มาจตุจักรบ้านเราก็หนาวเชียว
กว่าจะเดินชมจนทั่วตลาดยามราตรีแห่งนี้ ก็แทบจะก้าวขาไม่ออกเหมือนกัน ผมแวะหาซื้อของกินที่ปิ้งย่างขายข้างตลาดพอเพลินๆ ทำตัวตามสบายไม่ซีเรียส ไม่ต้องวางมาด และก็เดินกินเหมือนเมื่อครั้งยังเป็นเด็กๆ
เดินกันไปจนทั่ว นึกเอะใจ นี่เราเดินอยู่บ้านเราหรือเปล่า ได้ยินเสียงพูดคุย ได้ยินเสียงต่อรองราคา ก็ภาษาไทยนี่หนอ หน้าตาแม่ค้าพ่อค้าก็คล้ายๆกับคนบ้านเรา โอ้ หรือว่า เราเป็นคนบ้านเดียวกัน แค่มองตากันก็รู้ใจอยู่ อ้าว!! ไงกลายเป็นเพลงไผ่ พงศธรไปได้เล่านี่ โอ๊ โอ้ โอ คนบ้านเฮา
เดินชมจนทั่ว ไม่กล้าถามสักคำเลยว่า แหล่งผลิตสินค้าเหล่านี้มาจากไหนกัน กลัวคำตอบ กลัวว่าจะตอบว่า มาจากประเทศไทยนั่นแหละเด้ เพราะว่าเคยไปเที่ยวอเมริกา แล้วเพื่อนกระโดดเข้า outlet เห็นเสื้อกันหนาว รูปแบบเก๋ สวยมาก สีสันคลาสสิค คว้าได้ก็จ่ายเงินไปเกือบ 4 พันบาท พอขึ้นรถทัวร์ควักมาใส่อวด ผมพลิกปกเสื้อดู ตายละหว่า Made in thailand ครั้นจะกระซิบบอกเพื่อนก็กลัวจะเสียโก้ที่กำลังใส่อวดอยู่ ปล่อยให้หลงระเริงไปกับยี่ห้อดังและสวยหรู กลับบ้านเมื่อไร ใจหายแทบขายทิ้งก็แล้วกัน
