หน้าแรก
เว็บบอร์ด
บทความ
รวมรูปภาพ
ติดต่อเรา
ข่าวสาร
คืนเดียวเที่ยวรอบๆสนามหลวง แปลกแตกต่างแต่มีมิติน่าฉงน
โดยป่าน ศรนารายณ์-เรื่อง/ภาพ-ธงชัย เปาอินทร์
นานมากแล้วที่ไม่ได้ไปเปิดหูเปิดตายามราตรี โดยเฉพาะแถวๆสนามหลวง ก็มันเหมือนแดนสนธยาไปแล้ว ตามมาด้วยเสียงร่ำลือกันว่า น่ากลัวและอันตราย แต่เมื่อได้คู่พาเที่ยว ป่านก็ใจชื้นละค่ะ เขาแข็งแรง ดูน่าเกรงขาม แต่แท้ที่จริงอ่อนโยน
ตากล้องผู้มีสถานะเป็นเจ้านายอีกตำแหน่งหนึ่ง ไปไหนก็ไปกันล่ะค่ะ
ร้านค้าริมฝั่งโรงแรมรัตนโกสินทร์
ป่านเดินตามตากล้องไปตั้งแต่หัวถนนราชดำเนินนอก แถวๆหน้าโรงแรมรัตนโกสินทร์ โรงแรมเก่าแก่ที่มีประวัติศาสตร์มากมายหลายหลาก ก่อนข้ามสะพานเล็กเหนือคลองหลอดมีร้านขายสินค้าแบกะดิน กี่ร้อยชนิดไม่รู้ รู้แต่ว่า มีทุกอย่างที่น่าสนใจ มีทั้งของใหม่และของเก่า พ่อค้าแม่ค้าล้วนหน้าตาดูบ้านๆ และก็มีหน้าตาท่าทางดูมีราศีจับอยู่ อาจเป็นข้าราชการเกษียนมาขายของแก้เหงา หรืออาจเป็นนักธุรกิจที่มีร้านกลางวันแต่อยากมาขายต่อกลางคืน
นวดแผนไทยโบราณ มีทุกที่ดีจริงๆ
บนสะพานเล็กๆขนาดกว้าง 2 เมตร สองฝั่งทางเดินก็มีของแบกะดินขายตลอดทาง พอลงสะพานก็เจอกับลาน เรียกเสียโก้ แท้ที่จริงเป็นถนนริมคลองหลอดฝั่ง "ศาล" ขายกันเป็นระเบียบเรียบร้อย ป่านเดินไปดูแผงหนังสือเก่า มีทุกรุ่นเลยค่ะ เก่าก่อนพ่อป่านเกิดก็มี ก่อนแม่เกิดก็มี ไล่ลงมาจนถึงก่อนป่านเกิดนั่นแหละค่ะ บางเล่มยังดูดี บางเล่มท่าจะต้องซ่อมและใช้ความระมัดระวังในการเปิดอ่าน แผงหนังสือมีเป็นระยะๆ และแตกต่างกันไปด้วยเจ้าค่ะ
"สนใจเล่มไหนถามราคาได้นะคะ" แม่ค้าร้องเชิญชวนเป็นระยะ ใบหน้าเปื้อนยิ้ม
ป่านเดินเลยไปดูเครื่องทองเหลือง ดูท่าเหมือนว่าจะเก่า แต่ก็อาจจะใหม่ได้ มีลูกคิดแบบจีนเก่าคร่ำวางขายอยู่เครื่องหนึ่ง ร้านถัดไปเป็นร้านขายอุปกรณ์โทรศัพท์มือถือ หลากหลายรุ่นเก่าๆ และปลอกสีสันฉูดฉาด บางร้านก็ขายเสื้อผ้าราคา 40-60 บาท ดูแล้วป่านว่าต้องเป็นของซื้อมาจากตลาดโรงเลกือ อ.อรัญประเทศ จ.สระแก้วแน่นอน แต่ก็ดูดีมีสวยๆเยอะเลย
รองเท้าบูทเก่า เท่ห์ระเบิด
ตลอดสองฝั่งคลองหลอดจากหัวถนนหลังแม่พระธรณีบีบมวยผมไปจนถึงแยกหน้ากระทรวงกลาโหม มีร้านค้าสารพัดสารพันร้าน แม่ค้าส่งเสียงเรียกลูกค้ากันเพรียก แต่ก็ดูน่ารักและน่าเดินดูไปเรื่อยๆ เพลินดีค่ะ ไม่อันตรายด้วย
"ตาดีก็ได้ ตาร้ายก็เสีย" ตากล้องแซวให้ฟัง
เครื่องคิดเลขโบราณ บวกลบคูณหารได้หมด...น่าอัศจรรย์
ป่านยังอยากเดินไปทีละร้านๆ ส่วนใหญ่ดูหนังสือเก่า นักเขียนเก่าขนาดอดีต
นายกรัฐมนตรี ม.ร.ว.เสนีย์ ปราโมช ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช รัฐบุรุษ ปรีดี พนมยงค์ ฯลฯ ราคาก็แพงสำหรับนามปากการะดับนี้ แต่อยากได้ไปเก็บไว้ก็ต้องยอมละค่ะ ส่วนหนังสือของนักเขียนรุ่นใหม่ๆหายากมาก ป่านมองหาอยู่เหมือนกัน แต่ตลาดนี้คงไม่ใช่คนรุ่นนี้ที่จะมาเดิน จึงหาไม่เจอสักเล่ม
ตากล้องกระซิบให้เดินเร็วอีกนิด อยากไปถ่ายรูปเสาหลักเมือง เพื่อจะได้นำไปใช้งานในเรื่อง หนึ่งภาพ,1,000 คำ แต่พอเดินไปถึง มีทหารยามยืนอยู่ ไฟฟ้าดับสนิท ปิดเสียแล้ว โชคยังดีที่เบื้องหน้ามีวัดพระแก้ว หรือเรียกกันเต็มๆหน่อยก็ วัดพระศรีรัตนศาสดาราม ซึ่งมีกำแพงสีขาว สูง กางกั้นอยู่ แต่ว่าเหนือรั้วบังนั้นเห็นยอดปรางค์และหลังคาอุโบสถกระจ่างด้วยแสงไฟที่สาดส่อง
ป่านยืนมองดูทีละนิดๆ พินิจความงามอย่างลึกซึ้ง และก็รู้สึกทึ่งในความสามารถของบรรพชนยิ่งนัก วัดนี้ช่างงามสมกับเป็นวัดในพระบรมมหาราชวังโดยแท้ นี่แหละฝีมือช่างหลวงหรือช่างสิบหมู่ ดูภาพเอาเองก็แล้วกัน บรรยายไม่ถูกค่ะ น่าเสียดายที่ค่ำนี้มุ่งเน้นแต่สีสันยามราตรีเท่านั้น ก็เลยไม่มีโอกาสเข้าไปถ่ายรูปภายในวัดและวัง แต่ก็ดีที่จะได้ถือโอกาสกลับมาอีกครั้ง
ราตรีที่งามงดหมดจดจริงๆ
ท่ามกลางแสงไฟในราตรี ที่วันนี้ไม่ใช่แสงไฟในราตรีที่เคยมีเสียงดนตรีขับกล่อมในสีดาไนท์คลับ ของโรงแรมรัตนโกสินทร์ ไม่ใช่แสงและเสียงเพลงในอเล็กซานดร้าไนท์คลับตรงวงเวียนอนุสาวรีย์ประชาธิปไตยจุดที่รถถังพังยับเยินและมีคนตายเยอะ(10เมย.53) ไม่ใช่แสงและเสียงจากร้านศรแดงอีกฟากฝั่งหนึ่ง ไม่ใช่แสงและเสียงในโรฟิโน่ไนท์คลับริมถนนราชดำเนินช่วงใกล้สะพานผ่านฟ้าลีลาศ
วัดพระศรีรัตนศาสดารามยามราตรี
ไม่ใช่แสงและเสียงเมื่อครั้งเสื้อแดงชุมนุม จตุพร พรหมพันธุ์ กำลังปลุกเร้าอารมณ์ให้คนเสื้อแดงรู้ในสิ่งที่ควรรู้ และไม่ใช่แสงและเสียงของระเบิด M.79 M.16 ที่สาดใส่คนเสื้อแดงที่สี่แยกคอกวัว(คนตายเยอะ) มีเหตุการเกิดขึ้นบนถนนราชดำเนินหลายครั้งช่วงรอยต่อคลองหลอดและสนามหลวงใกล้ๆกันนี้เอง ปีพ.ศ.2516,2519 และ2535 ล้วนมีเรื่องราวเกี่ยวกับประชาธิปไตย
ป่านน้ำตานองหน้าประพรมด้วยละอองฝนเม็ดเล็กๆ แต่เมื่อก้มหน้าทีไรน้ำตาก็ไหลออกตา จนพราวไปทั้งสองร่องแก้ม
พี่ตากล้องเดินไปมองหาซอกมุมและจุดสนใจ กดชัตเตอร์เก็บงานของเขาอย่างเอาจริงเอาจัง หรือว่าจะเก็บงำทุกอย่างที่เคยเกิดและดับ ณ ที่แห่งนี้ เดินกันเพลิน คิดกันไปเรื่อย มันอยู่ในวังวนของคนสองคน ตัวใครตัวมัน
จนเลยไปนั่งกินข้าวต้มร้านสกายไฮข้างๆนสพ.สยามรัฐ ริมถนนราชดำเนิน
กำแพงวังหรือวัด
ความเงียบครอบงำเราสองอย่างช่วยไม่ได้ เพราะว่าเมื่อช่วงเวลาที่เพิ่งจะผันผ่าน ก็เคยมาเดินเยี่ยมยามถามสารทุกข์สุกดิบพี่น้องจากทั่วประเทศที่มาชุมนุมเรียกร้องประชาธิปไตย เพียงขอให้รัฐบาลยุบสภาเพื่อเลือกตั้งกันใหม่ แต่กลับได้ลูกระสุนปืนและโลงศพกลับบ้าน เป็นความหฤโหดของคนคนหนึ่งที่สั่งการ "สั่งฆ่าประชาชน"
ข้าวต้มร้านสกายไฮอร่อยคงเส้นคงวา ราคาก็สมน้ำสมเนื้อ ป่านเห็นพี่ตากล้องจ่ายด้วยใบหน้าเต็มใจจ่าย ไม่บ่นสักคำ
ถ้าไปเจอร้านแพงแล้วยังไม่อร่อยละก้อ พี่แกบ่นไม่เลิกรา คนแก่ๆก็งี้ละมั้งคะ